cute pinoy,jakol,gwapo,macho jakol,jerk off,jakulan,kantot,orgy,bisexuals gay,m2m video clips,pinoy m2m video clips,hardcore,pinoy scandals, poging nagjakol,jakol sa cam,kwentong malibog,kwentong kalibugan, top and bottom,threesome,macho,tripper,straight tripper,chatting, chatroom,kantutan,fuck,suck,lalake sa lalake,pinoy chupa,tamod,burat titi,blowjob m2m,Xtube,Xtube Scandal,Xtube Pinoy Scandal,Kaplogan,Pinoy Kaplogan
Tawagin nyo na lang ako sa pangalang Derick, nasa middle age at nagtatrabaho sa isang malaking kumpanya dito sa Makati. Aaminin ko, may pusong babae ako. Kahit hindi mo makikita sa panlabas kong anyo, sa kilos, at sa pananalita na bakla ako, sa lalaki pa rin ako umiibig. Kung experience sa seryosong pakikipagrelasyon ang pag-uusapan, naka-tatlo na rin ako, na ang average na duration ay limang taon. Ganyan ako ka seryoso sa pag-ibig. Kumbaga, todo-bigay kapag nagmahal, at kung maaari, walang monkey business. Kaso, sadya yatang hindi panghabambuhay ang ganitong klaseng relasyon. Magmahal ka man nang todo, ibigay mo man ang lahat nang makakaya mo, maging honest at seryoso ka man sa kanila, mawawala at mawawala pa rin sila sa iyo, iiwanan kang luhaan at nag-iisa.
“Hanggang kalian tayo ganito?” ang palagi kong tinatanong sa mga karelasyon ko.
“Habang buhay, syempre” sagot naman nila.
“Kung may asawa ka na ba, makikpagkita ka pa rin sa akin, bibisitahin mo pa rin ako sa bahay, bibigyan mo pa rin ako ng panahon?”
“Pangako yan, Derick... Di ako magbabago”
Iyan ang palagi kong naririnig sa kanila. At, umasa naman ako.
Ngunit noong dumating ang panahon na nakita na nila ang mga taong itinadhana sa kanila, bigla na lang din silang naglaho. Ni di ko nga alam kung saan na sila.
Masakit dahil syempre, isa lang ang buhay at kahit ganito ako, isang bakla, nangangarap din naman akong maramdaman ang naramdaman ng marami. Iyon bang may tunay na nagmahal, may katuwang hanggang sa pagtanda, hanggang sa uugod-ugod na ako.
Ngunit dahil nga sa karanasan ko, tanggap ko na, na sadyang sa ganitong relasyon, panandalian lamang ang lahat. At ang lalaki ay para lamang sa mga babae. Mangarap din itong magkaroon ng pamilya, ng mga anak... Alam ko na iyan. Hindi na kailangang i-memorize pa.
Kaya noong dumating si Rodel sa buhay ko, hindi ko na sineryoso pa ang lahat. I mean, hindi na ako nag-e-expect pa na panghabambuhay ang relasyon namin. Iniisip ko na lang na sooner or later ay aalis din siya, hahanapin ang mundo niya, ang mga pangarap niya – na hindi ako kasali; Kagaya din siya noong ibang mga nakarelasyon kong nauna. At... babalik na naman ako sa pag-iisa.
Well, isiniksik ko na lang sa isip na kahit papaano, may consolation pa rin ako, na dapat ko pa ring ikatuwa na binigyan ako ng pagkakataong makasama siya kahit sa maikling panahon. Sabi nga nila, “It’s better to have loved and lost than not to have loved at all.”
Iyan ang paniniwala ko.
Si Rodel pala ay 24 years old lang at laking probinsya, sa Samar. Nagkita kami sa isang gay bar noong nagyaya ang mga barkada ko doon. Isa siyang waiter. In fairness, matangkad siya, na nasa 5’10 o 5’11 ang taas, matipuno at bilog ang katawan, moreno at makinis ang kutis, matungis ang ilong, mahaba at medyo kulot ang buhok, at magandang magdala ng damit. Ngunit ang higit na nakakabighani sa kanya ay ang mga dimples nya na kapag ngumiti ay nakakapawi ng problema. Ngiti pa lang, heaven ka na kumbaga. Akala ko nga, macho dancer ang mokong dahil kung ako ang huhusga, talbog lahat silang nagsasayawan sa stage sa porma ni Rodel.
Noong una kong punta sa bar na iyon ay hanggang tingin lang ako sa kanya. Ngunit sa pangalawang punta ko, doon na nagsimula ang aming kwento, biyernes ng gabi iyon. Nalasing ako sa bar nila mismo at hindi na halos makalakad. Nakisuyo ako sa kanya na kung pwede ay ihatid niya ako sa apartment ko. Tuwang-tuwa naman ako dahil pumayag siya, hintayin ko lang daw ang pag-off niya sa work.
Sa pagkakataon pa lang na iyon ay impressed na kaagad ako sa kanya dahil sa pag-alalay niya sa akin hanggang sa loob ng kuwarto ko. Kumbaga, hindi niya ako iniwanan hanggang makita niyang nakapuwesto na ako sa kama at ok na ang lahat. Nasabi ko tuloy sa sarili, “Shiit! Knight in shining armour ang dating ng loko!”
Noong nagpaalam na uuwi na, nag-offer akong doon na lang siya matulog at naawa akong baka kung mapaano pa siya sa labas at may extra bed din naman ako. Nagdalawang-isip man ay pumayag na rin siya sa kakukulit ko.
Mag-aalas dose na ng tanghali noong magising siya. Syempre, nakahanda na ang pagkain at wala na naman siyang nagawa noong hinikayat ko siyang kumain muna bago umalis. Sa kwentuhan namin ko nalaman na galing pala siya ng Samar at napadayo sa Manila dahil sa may hinahanap siya. Hindi ko na masyadong binigyang pansin ang sinabi niyang hinahanap. Lahat naman kasi na galing sa probinsya ay ang hanap sa Maynila, ay swerte.
Sa kwentuhan na rin naming iyon ko nalaman ang hirap na dinanas niya sa trabaho noong tinanong ko siya kung bakit hindi siya nagma-macho dancer.
“Sa totoo lang, ayaw ko rin naman, kahit sabi nilang mas malaki ang kikitain ko. Parang hindi ko kayang magladlad ng katawan ko. Lalo na kapag ibebenta ito. At ito namang manager naming bakla ay ayaw din. Pinag-iinitan ako, at lahat ng galaw ko ay pinapakialaman, pinapansin. Lahat ng mga babaeng lumalapit sa akin na kasama ko sa trabaho ay tinatanggal niya, at nasasakal na ako sa trato niya sa akin.” Kwento niyang ang tono ay may halong waray.
“Ang guwapo mo kasi...” sabi ko sa kanya.
Hindi sya nakasagot. Binitiwan lang ang isang ngiting-hiya.
Heaven naman ako noong masilayan ang ngiti niyang iyon. “E... bakit nga pala, ano mo ba ang manager na iyan?” tanong ko.
“Iyan nga ang hindi ko maintindihan sa kanya eh.” Sabi niyang napailing-iling. “Oo, siya ang pumili sa akin sa trabaho, at alam ko, may gusto siya sa akin. Pero wala naman kaming relasyon o ano. At ayaw ko din.” Pagmamaktol niya.
“Kaya pala... nagseselos lang iyon.” sabi ko. “Bakit pala, ayaw mo bang makipagrelasyon sa isang bakla?”
“Sa totoo lang? Ayoko...” Ang diretsahang sagot nyia, nakatingin sa akin na tila ipinahiwatig na huwag na akong kahit mag-isip man lang kung sakaling may balak ako. Ngunit napansin ko ring may lungkot ang mga mata niya. Ewan ko. Hindi ko alam kung ano iyon...
Tila mabilaukan naman ako noong marinig ang sagot niyang iyon. “B-bakit? Anong masama doon? Eh... sensya na kung makulit ako ha?” pagdepensa ko sa tanong ko.
“Wala naman akong nakitang masama kapag ang isang lalaki ay nakikipagrelasyon sa isang bakla. Kanya-kanya iyan eh. Hindi nawawala ang respeto ko sa kanila. I mean, iyong tunay at wagas na nagmamahalan ha. Pero sa akin lang kasi, bakit pa ako makikipagrelasyon sa isang bakla kung isang babae ang gusto ko? At bakit ko pa pahirapan ang damdamin ng baklang magmahal sa akin? Atsaka, ang pagmamahal kasi ay kusang sisibol iyan eh, na di sinasadya, hindi pinipilit... At karamihan sa mga bakla, hindi faithful. Kahit kanino, pumapatol.”
“Araykopo!” Sigaw ko sa sarili na pakiwari ay inumpog ang ulo sa semento. “Hindi naman siguro lahat ng bakla ay ganyan! Sobra ka naman.” Pag depensa ko.
“Karamihan, Derick. Karamihan. At wala pa akong nakitang baklang hindi naglalandi kahit may boyfriend sila.”
“OK, fine...” Sabi ko na lang sa sarili ko. “E, di ibig sabihin nyan ay walang chance na iibig ka sa isang bakla?”
“Hindi ko rin masabi. Pero siguro, kapag nangyari iyan, ay may malaking dahilan kung bakit ko gagawin.”
“Anyway, ano ang plano mo ngayon d’yan sa work mo kung ganyan ang manager mo sa iyo?”
“Aalis na ako doon, Derick. Di ko na kaya. Marami na ding nagalit sa akin doon, mga kapwa ka-trabaho dahil napaalis iyong ibang mga babae nang dahil sa akin. Atsaka, inggit na din siguro...”
“Ha? At saan ka naman pupunta?” ang pagkabigla ko.
“Maghanap na lang uli ng ibang trabaho. Kung wala akong mahanap at ubos na ang pera ko, babalik na lang ng probinsya...”
“E... kung ganoon, dito ka nalang muna sa akin habang naghahanap ka ng trabaho. At kung hindi ka pa makahanap ng trabaho at may job opening na sa kumpanya ko, irecommend kong ipasok ka doon.” Ang nasambit ko. Ewan ko din kung bakit ambilis kong nagtiwala sa kanya na patirahin sa bahay ko.
Hindi nakakibo si Rodel. Nag-isip.
“Sige na. Huwag kang mahiya. Wala din naman akong kasama dito.”
“E... paano kita babayaran?”
“E, di... pwede kang maglinis-linis dito, maglaba, magluto, etc. Kung ayaw mo namang gumawa noon, pwede na ang katawan mo, pagtyagaan ko na lang iyan.”
“Hahahahaha!” Ang malutong niyang halakhak. “Palabiro ka pala” dugtong niya.
“Aba, hindi ako nagbibiro ah! Totoo iyan!” sagot ko. “Kaya dapat lang na magpaalipin ka sa akin dito upang di katawan mo ang masingil ko.”
Lalong lumakas pa ang halakhak niya.
At iyon, nagsama nga kami ni Rodel habang naghahanap pa siya ng bagong trabaho. At dito na umiikot ang kuwento namin...
(Itutuloy)
