cute pinoy,jakol,gwapo,macho jakol,jerk off,jakulan,kantot,orgy,bisexuals gay,m2m video clips,pinoy m2m video clips,hardcore,pinoy scandals, poging nagjakol,jakol sa cam,kwentong malibog,kwentong kalibugan, top and bottom,threesome,macho,tripper,straight tripper,chatting, chatroom,kantutan,fuck,suck,lalake sa lalake,pinoy chupa,tamod,burat titi,blowjob m2m,Xtube,Xtube Scandal,Xtube Pinoy Scandal,Kaplogan,Pinoy Kaplogan
Hindi ako makahinga sa ginawa niyang iyon kaya mabilis ko siyang itinulak. Napatagilid sya sa kama at pinakawalan ko ang isang malakas na sampal na tumama sa mukha niya. “Pak!” Nanlaki naman ang mga mata ko sa pagkabigla, di inaasahang magawa ang pagsamapal, ang mga kamay ay itinakip sa bibig.
“Araykop...!” Ang nasambit niya, hawak-hawak ng isang kamay ang mukhang natamaan. Ini-expect ko na paulanan niya ng suntok ang mukha ko. Ngunit, “Ano ba ang gusto mo, tangina ka!” ang bulyaw niya, haplos-haplos pa rin ng isa niyang kamay ang pisngi na nasampal.
Tila nabunutan naman ako ng tinik noong hindi niya ako ginantihan. “Rodel, hindi sex ang kailangan ko sa iyo! Naintindihan mo ba iyon?” ang sagot ko na lang nang mahinahon.
“Hindi sex? Noong gabing ginamit mo ako, gusto mo iyon. Ngayon, nagbayad ka ng 20k sa manager kong swapang, hindi mo na gusto. Ano ba talaga? At bakit? Hindi ka ba nasarapan sa akin? Ha? Kung kailan na sana payag akong babuyin mo kahit ilang ulit pa, saka ka naman nag-iinarte! O sige, ganito na lang...” tumayo siya, tinumbok ang mini-component, pumili ng cd sa rack atsaka pinatugtog iyon. “Pagmasdan mo na lang ako, ok? Kakahiya naman kasi, 20k pa naman ang bayad mo sa akin dito. Putsa tiba-tiba na naman ang manager kong demonyo.” At sumayaw-sayaw siya, hubo’t-hubad pa rin sa harap ko, iyong klaseng sayaw na ginagawa nila sa gay bar.
Yumuko na lang ako noong maramdaman ang mga luhang dumaloy na sa mga pisngi ko habang patuloy ang pang-aakit at pang-inggit niya sa akin.
Marahil ay napansin niyang umiyak ako, huminto siya sa pagsasayaw. “Tangina, kakabadtrip naman! Ano bang gusto moooooo!” sigaw niya.
“Patawarin mo ako Rodel, iyan lang ang gusto ko.”
“Patawarin? Akala mo ganoon lang kadali iyon? Derick, hindi mo alam kung gaano kalalim at kasakit ang naramdaman ko dulot nang naranasang pambababoy ng mg bakla sa akin. Araw-gabi nakatatak iyon sa isipan ko iyon. Hindi makatulog, halos mabaliw ako sa kaiisip! Alam mo bang ilang beses ko nang pinag-isipang magpatiwakal dahil doon? Tapos, noong bumalik na SANA ang tiwala ko sa sarili, ganoon na naman ang ginawa mo sa akin? Alam mo bang dahil sa ginawa mo kaya ako pumasok na lang sa pagmamacho-dancer at pagko-call boy? Alam mo ba??? Alam mo baaaaaaaaaaaaa!!!!!” bulyaw niya sabay upo sa gilid ng kuwarto at hagulgol na parang bata.
Nilapitan ko siya at niyakap, hinaplos ang ulo. “Kaya nga patawarin mo ako eh...”
“Huwag mo akong hawakan, tangina mo... SINIRA MO ANG BUHAY KOOOOOO!!!” Patuloy pa rin siya sa paghagulgol.
Wala akong magawa kungdi ang dumestansya, naupo din sa sahig, pinagmasdan siya. Sa nasaksihan sa kanya, lalong tumindi ang naramdaman kong awa. “Ano ba ang pwedeng gawin ko upang mapatawad mo, Rodel? Sabihin mo. Pwede mo pa namang ituwid ang buhay mo ah, tutulungan kita.” Sabi kong nagmamakaawa ang boses.
“Tutulungan? At anong kapalit? Katawan ko? Bababuyin mo din ako? Huwag na oy! Mas ok pang ako na ang bababoy sa sarili ko.” Tumayo siya, pinulot ang mga damit na nagkalat sa sahig at inisa-isang isinuot iyon simula sa brief, sa pantalon, sinturon, hanggang sa t-shirt at pagkatapus, tinumbok ang terrace at naupo, ang tingin ay mistulang napakalayo.
Sumunod ako, umupo din sa silyang nasa harap niya. “Rodel, sorry na please... Sabihin mo sa akin kung ano ang dapat kong gawin upang bumalik ang tiwala mo.”
“Layuan mo ako. Lubayan mo na ako. Iyon lang ang hihilingin ko sa iyo. Ayoko nang magtiwala pa. Simula noong isinilang ako, wala pa akong nakitang taong pwedeng pagkatiwalaan. Lahat sila mga manggagamit, oportunista, manloloko. Lahat sila, itong hitsura at katawan kong ito lang ang habol. Lahat sila mga plastic, ang nais lang ay babuyin ako. At isa ka sa kanila!” At tumayo siyang patalikod sa akin, ang mga kamay ay itinukod sa grills ng terrace.
“Rodel, hindi kita masisisi kung ganyan ang paniniwala mo sa akin. Oo, inaamin ko, nagkasala ako sa iyo. Hindi ko akalain na ang ginawa ko ay makapagdulot pala ng karagdagang sakit sa isang matinding sugat sa puso mo na sana ay unti-unti nang nahilom. Pero lahat naman ng tao ay nagkakasala at nagkakamali, diba? At hindi lahat ng tao ay pare-pareho. Malinis ang intension ko sa iyo, Rodel. Nagkamali lang ako. Ngunit kung bigyan mo lang ako ng isa pang pagkakataong ituwid ang pagkakamaling iyon, gagawin ko. Patawarin mo lang ako.”
Hindi pa rin siya natinag.
“Rodel, lahat ng tao ay may kanya-kanyang pagsubok, may kanya-kanyang pinapasan sa buhay. Ako, akala mo ba masaya ang buhay ko? Hindi... pero pinilit kong maging masaya, maging makabuluhan ito, at may direksyon, may pangarap. At kahit ganito lang ako, pinilit ko pa ring kamtin ang mga pangarp ko; pinilit kong bigyang halaga ang buhay ko. Noong sinabi mong nag-iisa ka lang sa mundo, walang kakampi, at niloloko ng mga taong pinagkakatiwalaan mo, naramdaman ko ang naramdaman mo dahil...” napahinto akong sandali, pinahid ang mga luhang dumaloy sa mga mata.
Nanatiling walang imik si Rodel, tila nakikinig sa bawat salita na lalabas sa bibig ko.
“...kagaya mo, nag-iisa rin ako sa mundo. Noong graduating na ako ng college, nalaman ng mga magulang kong bakla ako. Nahuli nila kami ng boyfriend ko sa bahay na may ginawa. Hindi sila makapaniwala sa nakita at itinakwil nila ako. Pati mga kapatid ko, hindi na rin ako pinansin. Ang masaklap pa, pati boyfriend ko ay tuluyan na ring lumayo sa akin. Pakiramdam ko, gumuho ang mundo ko sa pagkakataong iyon. Kaya sa sama ng loob, lumayas ako. Nababalot sa takot at pangamba, walang kakampi, nakiki-pagsapalaran sa lugar na ni minsan ay hindi ko pa napuntahan... hindi ko alam kung ano ang gagawin, kung saan pupunta, kung kanino humingi ng tulong. Ngunit nilakasan ko pa rin ang loob ko. Inisip na mga pagsubok lang ang lahat ng mga iyon sa buhay ko na malalampasan ko rin. Hindi ako nawalan ng pag-asa. Nagpakatatag ako, at buong tapang na hinarap ang mga hamon... Ngunit alam mo ba ang kaibahan ng sitwayon natin? Pinili mong sirain ang buhay mo. Nagpatalo ka sa galit. Nagpatalo ka sa mga hamon sa buhay. Imbis na lumaban ka, sinisisi mo ang lahat ng mga taong nakapaligid sa iyo – pati na iyong mga taong handa sanang tulungan ka. Buksan mo ang mga mata mo, Rodel. Napakasarap mangarap sa buhay. At lalo pang masarap ito kapag may mga taong sa kabila ng kanilang pagkakamali, ay tunay na nagmahal sa iyo. Huwag mong ituring ang lahat ng mga tao na kaaway. Mayroon din sa kanila ang kakampi. Sila ang hanapin mo...”
Dahil sa hindi pa rin siya umimik, tumayo ako at nilapitan ko siya, inakbayan. Doon ko lang napansing umiiyak pala siya.
“Patawarin mo ako Rodel...” ang mahina kong sabi.
Humarap siya sa akin. “Pwede na ba akong umalis?” ang paglihis niya sa tanong habang pinapahid ang mga luha niya sa pisngi.
“Ayaw mo na bang makipag-usap sa akin?”
“Pagod ako... naguguluhan, litong-lito. Gusto ko na sanang magpahinga.”
“O-ok... kung iyan ang gusto mo. Ihatid na kita sa tinutuluyan mo?”
“’Wag na...” sabay tumbok na sa pintuan.
“Sandali!” Kinapa ko ang wallet ko sa bulsa at dumukot ng isang libo. Iniabot ko iyon sa kanya.
“Huwag na, may pera pa ako.” Pagtaboy niya sa kamay ko. At kahit anong pilit ko, hindi pa rin niya tinanggap ang pera.
“Ok...” ang malungkot kong tugon. “Ayaw mo ba talaga akong patawarin?”
Hindi siya sumagot.
Akmang tatalikod na sana siya noong kinapa ko sa bulsa ko ang duplicate na susi ng apartment ko at iniabot iyon sa kanya. “Ito na lang ang tanggapin mo. Kapag isang araw ay maisipan mong bumalik, welcome ka palagi sa bahay na ito. At kapag nadatnan kitang nandito sa loob, iyon na siguro ang pinakamaligayang araw ng buhay ko...”
Pansin ko ang pag-aatubili niya. Ngunit tinanggap pa rin niya ito. Kahit papaano, may konting saya din akong naramdaman.
Nakatalikod na si Rodel noong sinabihan kong, “Rodel, pakawalan mo ang lahat ng galit d’yan sa puso mo...”
Alam kong narinig niya ang sinabi ko. Tuloy-tuloy pa rin siya sa paglakad papuntang stairway pababa na sa ground floor.
Dali-dali naman akong dumungaw sa terrace upang sundan siya ng tingin sa kalsada na nasa ibaba lang. Subalit laking gulat ko noong napatapat na siya, inihagis niya sa akin ang susi na iniabot ko. Bumagsak ito sa sahig ng terrace. Biglang gumuho ang mundo ko at naglaho ang lahat nang pag-asang babalik pa siya.
Sa sama ng loob, hindi ko na pinuntahan pa ang bar kung saan si Rodel nagmamacho-dancer. Isiniksik sa utak na nagawa ko na ang lahat at pilit na tinanggap na hindi na kami pweding magsama uli sa isang bahay. “At least, I tried my best” sabi ko na lang sa sarili.
Masakit... mahirap. Pero pinilit kong kalimutan siya. Isang lingo, dalawang lingo, tatlong lingo ang nakaraan at ramdam ko pa rin ang sakit. Tiniis ko ang lahat ng iyon.
Ngunit, hindi ko pala kaya. Bumalik pa rin ako sa bar niya kahit walang gagawin kungdi ang mag-order ng mainum at pagmasdan siya. Hindi na rin ako naki-agaw sa mga customers na gusto siyang maka-table o mai-uwi. Nakita ni Rodel na nandoon ako. Ngunit tila hindi na niya ako kilala pa. Sa tuwing nakikita siyang may ibang ka-table o kasamang customer sa pag-uwi pagkatapus ng show niya, di naman maisalarawan ang tunay kong naramdaman. Durog na durog ang puso ko.
Isang araw, naramdaman kong di ko na kaya at kailangan ko nang ihinto ang kahibangan ko, tuluyang kalimutan siya. Ngunit bago iyon, nagpagawa ako ng malaking streamer, 10 x 4 meters at isinabit iyon sa building sa harap mismo sa bar ni Rodel. Syempre, binayaran ko ang may-ari ng building. Ang nakasulat, “Rodel, di na kita guguluhin pa. Ngunit hihilingin ko sa iyo – sa huling pagkakataon na sana ay puntahan mo ako sa Ayala Avenue, Makati; sa kanto kung saan nandoon ang isang puno ng kahoy na minsan ay kinudlitan mo ng iyong pangalan. Maghintay ako doon, sa darating na Sabado, hanggang alas 7 ng gabi”
Dumating ang takdang araw. Hindi ko lubos maisalarawan ang naramdaman. Sobrang kaba, takot, lungkot na baka hindi na papansinin pa ni Rodel ang mensahe ko... Alas 6:00 pa lang ay naglakad na ako papunta doon. Malapit lang kasi sa apartment ko. Subalit laking pagtataka ko sa nakitang maraming taong nag-uumpukan din sa lugar at lahat sila ay nakatingin sa akin. Syempre, sobrang hiya ko. Ang iba sa kanila ay nakatayo lang at mayroon ding yumakap sa akin at nagbigay-suporta at encouragement, “Kaya mo yan... dude” “Go, go, go, you deserve a chance” na nagpalakas naman ng loob ko. Ngunit mas lalo akong namangha noong may mga crews ng isang TV channel na nandoon din at sinadyang i-cover ang kuwento.
6:30, walang Rodel na dumating. 7:00 wala pa rin. Hinintay ko ang 7:30; wala. Hanggang 8:00, wala p arin, hanggang sa unti-unting nag-aalisan na ang mga tao at ang mga crews ng TV channel.
Tila naubusan ako ng lakas sa pangyayari. Sobrang sama ng loob, nagdurugo ang puso, nagpasiya akong lumisan na rin sa lugar. Noong makapasok na ng bahay, ibinagsak ko kaagad ang katawan sa higaan at ibinuhos ang lahat ng sama ng loob sa paghagulgol.
Nasa ganoong ayos ako noong mula sa terrace ay may narinig akong ingay. Sa pag-aakalang ano ang mayroon, tumayo ako, pinahid ang mga luha. At noong buksan ko ang pinto, di ako makapaniwala sa bumulagta sa mga panoingin ko. Si Rodel, nakatayo sa harap ng pinto, ang mga mata ay seryosong nakatingin sa akin.
“Rodel! Nandito ka??!” Sigaw ko sa sobrang pagka-gulat.
“Oo, pinakawalan na ng puso ko ang lahat ng galit ko sa mundo”
“Bakit dito sa terrace?”
“Di ba dito ko naitapun ang susi ng apartment. Kaya inakyat ko nalang ang pader at tinalon itong terrace, nagbakasakaling mahanap ko pa ito dito.” Sabay kindat naman sa akin at bitiw ng pamatay niyang ngiti.
Syempre, heaven ako sa ngiti niya kaya niyakap ko kaagad siya nang mahigpit na mahigpit. At tinugun din niya ng kasing-higpit ang yakap ko...
“Bakit ka pala hindi sumipot doon, ang daya mo...”
“May nakita kasi akong mg crews ng TV. Malay mo, kapag nadiskubre ako doon, kunin nila akong artista. Paano yan, e di na naman ako uuwi pa sa iyo...”
At sabay kaming nagtatawanan.
(Itutuloy)
