sex story,kaplogan,pinoy kaplogan,male to male kwento,kwentong malibog,kwentong kalibugan, hot pinoys planet,emil aniban,pinoy indie films,usapang astig,cute pinoy,cute pinay, OFW,KSA,chatroom,radio online,mensexret,xtube,pinoy xtube,tambayang lonely boys,pinoy radio online, usapang lalake sa lalake,bisexuals,gay,manhunt,pinoy gay blog,gay stories,top gay blog philippines, bromance,hot filipino men,extreme boys,be free forever,bear men,masseur,teaser,Philippines, pinoy gay,tambayan ng ofw,kwentong malibog gay,
Nagulat din ako sa sinabi ko. Hays, kahit kelan talaga. I was never good with this talking stuff. Pero mas nagulat ako sa sagot nya.
“Just so you know Philip, not everything is about you.”, sabay tuloy sa pagwawalk out.
Napahiya ako sa sarili. Pakiramdam ko, I was shut out. Hindi ba nya naiisip ano nararamdaman ko?! Hindi man lan ba nya ko pipilitin sabihin sakanya kung ano bang problema? O dahil ba andyan na yang Art na yan sa buhay nya kaya iniisang tabi nlng ako?!
Simula noon.. Hindi na pa uli kami nag usap ni Jerry. Naging masakit at mahirap sa akin ang araw araw. Dahil kahit anong galit ang nararamdamn ko para sa kanya, ay araw araw pa rin akong naiinlove sakanya. Araw araw pa rin nahuhulog ang loob ko para sakanya. :(
Isang araw ay kinausap ako ni Jenny.
“Pip, ano problema nyo ni Jerry?”
“Ah.. Wala yun..”
“Ahh.. Osige, gawin mo kong tanga pip. Bata palang tayo kilala na kita. Cge na. Spill.”
“Kasi Jenny.. nakita ko sila ni Art…”, medyo natahimik ako. Di ko alam pano itutuloy.
“Oo, nakakakita din kami. Hindi kasi kami bulag diba? E ano naman kung makita mo sila ni Art?”
“Jenny kasi…”
“Ano?”
Hindi ko alam kung anong sasabihin kaya nag walk out na lamang ako. Tuloy tuloy naglakad pabalik ng classroom. Masakit kasi sa twing naalala ko.. At ngayon, naopen up nnmn ni Jenny. Masakit na masakit pa rin sakin.
Dumaan ang mga araw, linggo, ganun pa din ang naging set up. Wala akong lakas ng loob para kausapin si Jerry. Pero mis na mis ko na sya. Pero sa twing nakikita ko silang magkasama ni Art, mas nasasaktan ako. Unti unting namuo ang galit sa puso ko. Ang dating selos, unti unting naging galit. Hindi ko na gusto ang ganitong pakiramdam kaya napagdesisyunan ko ng itigil ang pagasa kay Jerry.
Pero kahit anong pilit ko ay hindi ko sya maalis sa isip ko.. Mahal ko na talaga sya. Kahit pa alam ko na may mahal syang iba. Sya pa rin ang laman ng puso ko.. Kaya kahit sa mga simpleng text kay Jenny ay nakikibalita ako kay Jerry. Kahit pa ganto an gaming sitwasyon ay mahal na mahal ko pa rin sya..
Isang araw habang nasa training ako ay ibinuhos ko ang lahat ng galit sa pageensayo. Gusto ko ng kumalimot. Gusto ko ng maging normal uli. Ngunit nung patapos na ang training naming ay nakita ko si Jerry na nakaupo sa may upuan kung san nya ko hinihintay dati pag sabay kami umuwi. Kumakalabog nnmn ang puso ko. Pilit iniisip kung ano nga bang ginagawa nya doon. Magpapaliwanag ba sya?! HUH! TOO LATE!!!!
Pagtapos ng training ay iniwasan ko ang magkatinginan kami. Ngunit sya na mismo ang lumapit.
“Mcdo?”, nakangiti nyang sabi sakin.
“Busog pa ko, sa bahay na ko kakain”
“Sige na, namimis ko na kumain sa Mcdo ee”
“Edi kumain ka mag isa mo”
“Boring kumain mag isa! Tsaka namimis na kita!”
“Ayaw ko nga! Pagod ako, gusto ko na umuwi.”
“Ganun ba. Cge sabay nlng tau umuwi.”
Nakulitan na ko sakanya. Bakit pa ba nya ko kinukulit e masaya na naman sya sa buhay nya kay Art na yun diba?!
“Bakit ba ang kulit mo! At pwede ba wag mo na ko kulitin! Kung gusto mo kumain, kumain ka mag isa mo! Kung gusto mo umuwi, edi umuwi ka mag isa mo! Tangina! Storbo!”
Alam ko masakit yun sakanya. Pero gusto ko ng maka move on. Ayaw ko ng hintayin na marinig pa na si Art kasi ganto ganyan.. Kita naman kasi na masaya na sila..
“Taena naman! Ano bang problema mo sakin?! Ano bang ginawa ko sayo para iwasan mo ko?! Kung meron man, sabihin mo ng harap harapan!”
“Taena mo rin! Magsama kayo ni Art! Mga bakla! Tang ina mo bakla ka! At ano bang paki alam mo sakin?! Namimis mo ko?! Ano to?! Nababakla ka na rin sakin?! Akala mo kung sino ka!”
“Ano bang pinagsasabi mo? Pwede ba hayaan mo muna ko magsalita?”
“Hindi ako intersado sa sasabihin mo! Umalis ka na!”
“Philip, alam mo hindi ko na talaga maintindihan mga kinikilos mo! Palagi ko na lang ba iintindihin ang mga kilos mo?! Ako pano ako?”
“Wala akong pakialam sa nararamdaman mo! Lalo na nararamdaman ng tulad mong isang bakla!!”
“Alam mo, napaka selfish mo! Pag ikaw tong may problema, kahit ano pa yan, iniintindi ko! Pag nagkakaron ka ng kasalanan sakin, iniintindi ko pa rin!! Bat di mo man lang ako kayang pakinggan?”
Ako?! SELFISH?! E xa nga, di man lan nya nakita na mahal ko sya! Ni hindi man lan nya ko hinabol nung gabing yun. Tapos ako pa selfish?! Mas nagalit ako sa sinabi nya kaya lumapit ako at sinabi sakin sa mukha nya..
“EH SINO KA BA SA INAAKALA MO PARA PAKINGGAN KO?!”
Tuluyan na kong nabadtrip sa paguusap at sagutan naming kaya bago pa lumala ito ay nagwalk out na ko. Ngunit para akong biglang binuhusan ng malamig na tubig sa mga sumunod na narinig.
“Akala ko kasi kaibigan ako. Pasensya na. Salamat sa lahat.”
Nilingon ko sya at nahabag ako sa aking nakita. Kitang kita sa mga mata nya ang pagkaguho. Para ito biglang nawalan ng kaluluwa. Hanggang nakita ko nlng na dumaloy ang mga luha sakanyang mata. Nasaktan ko sya. Hindi ko pa man din nasasabi saknya na mahal ko sya ay nasaktan ko na sya.. :(
Gustong gusto ko sya yakapin ngunit naglakad na ito palayo. Umiiyak sya. Alam ko masakit. Nilingon nya ko uli. Pero ng makita ko na kung grabe syang umiiyak ay nanlambot ang mga tuhod ko. Hindi ako makalapit. Hiyang hiya ako sa ginawa ko. Hanggang sa tuluyan na itong lumayo. Doon, ay binaba ko ang mga gamit ko at nag iiyak. Ano ba naman tong katangahan ko?! Imbis na maka move on ako, ay mas mahal ko pa rin sya. Pero dahil sa pagiging selfish ko, eto ang nangyari.. :(
Nang medyo mahismasan ay tumayo ako at agad na pumara ng taxi. Tinungo ko ang bahay nila Jerry. Kaba kaba akong umiiyak habang palapit sa bahay nila Jerry. Nagpababa ako sa kanto nila Jerry.
Ngunit sa di inaasahang pagkakataon, nakita ko si Art sa tapat ng bahay nila Jerry. Kaya napagdesisyunan ko magtago sa kabilang kanto kung saan di nadaan si Jerry. Maya maya ay nakita kong dumating na si Jerry at tuluyan ng pumasok sa bahay nya kasama si Art. Nagiiyak ako. Kung sana ay pinagbigyan ko si Jerry makipag usap, magkasama sana kami ngayon. Naguusap at kumakain sa aming walang kasawa sawang Mcdo… :(
Ilang araw ang dumaan, napansin kong di nagpapasok si Art. Yes! Chance ko na para makausap si Jerry. Kaya isang araw, naghintay ako sa harap ng classroom nila Jerry. Maya maya ay lumabas ito. Pero di tulad dati na masaya ito twing nakikita ako. He stood there giving me a blank stare. Nakakatakot. Mas matatanggap ko kasi kung may galit saknyang mga mata. Pero it was lifeless, walang emosyon na makikita sa kanyang mata. Isa lang ang ibig sabihin nito, matindi pa sa galit ang kanyang nararamdaman para sakin. Pero mas nagulat ako ng biglang lumabas si Art mula sa likod nya at hinila na sya ni Jerry palayo.
Simula noon, hindi nya na tlga ako nilapitan muli para makipag ayos. Though araw araw, hinihiling ko na sana… SANA.. lapitan nya kong muli.. Alam ko, dapat ako naman ang gumawa ng way para makipag ayos sakanya, pero di ko alam kung paano. At besides, di rin ako magaling sa pakikipagusap. I was never good in talking. I might make things worse. :(
Nagdaan ang bwan at ngayon ay Marso na. Ito ang bwan na dadausin naming ang prom. Medyo late dahil dapat ay pebrero ito. Pero tulad ng panahon, ay mahal ko pa rin si Jerry hanggang ngayon. Kahit pa ang titig nlng ang kaya kong gawin sakanya, minamahal ko pa rin sya..
Dumating na ang araw ng prom, pero mamayang gabi pa naman kaya naisipan kong dumaan muna ng mall. Mahaba pa naman ng oras. Pagdating ko sa mall ay agad akong nagtungo sa bilihan ng silver. Nagtitingin ako ng maaring bilhin para sa prom mamaya. Total, may nasave nmn ako kht pano. Pero sa pagtitingin ko ay napukaw ang tingin ko sa isang bracelet. It was the exact bracelet na binigay sakin ni Jerry noon. Napag desisyunan ko na yun ang bilhin. Bakit? Balak ko na makipag ayos kay Jerry. Ayoko ng palampasin ang isa pang araw na di kami naguusap.
Pauwi na sana ako ng bigla akong gutumin. Maraming kainan dun pero sinadya kong pumunta sa Mcdo. Ewan ku ba, dahil dun, may emotional attachments kasi ako sa Mcdo, sa kainan na kasi ito nagsimula ang pagkakakilala naming ni Jerry. Dito kami una nagusap, at laging kumakain twing nagpapahintay ako sakanya. Nakaorder na ko ng pagkain at naghanap ng upuan. Pero nagulat ako ng naghahanap ako ng upuan ay nakita ko si Jerry. Agad akong umupo sa harap na lamesa nya. Sumariwa saking alaala ang lahat. Sa wakas, magkasama na kami uli, ngunit magkaiba ng table. Sadly, ang nagawa ko lang ay titigan lang sya.
Halata ang tension sakanya, halatang binilisan nito ang pagkain at dali daling umalis. Nang tumayo ito ay tumayo din ako kahit di pa tapos sa pagkain. Sinundan ko sya.
Humingi ako ng sign. Sinabi ko sa sarili ko na pag lumingon sya ay ngayon ko na sya mismo kakausapin. “Isang lingon lang. Please.. Lumingon ka..”, sigaw ko sa sarili. Ngunit bigo ako. Paglabas ay agad agad itong sumakay ng taxi. Nanghihinayang man, ay di ako nawalan ng pag asa. Mamaya sa prom ay talagang kakausapin ko na sya.
Dumating na ako sa hotel, medyo late ako. Kaya agad akong nagparegister at pumasok sa hall. Agad kong nakita si Jerry. WOW!! Mas gwapo sya tingnan sa suot nya. Gusto ko sya lapitan pero di pa panahon. Ngayon pa na katabi nito si Art. Kinakabahan ako at nagiisip kung ano ang sasabihin kay Jerry pero bahala na. Pero dahil sa sobrang kaba ay naiihi ako. Kaya napagpasyahan kong pumunta sa cr.
Pero pagdating ko sa cr ay parang biglang umurong ang ihi ko. Nakita ko si Jerry na naghuhugas ng kamay at nanalamin. YES! Pagkakataon ko na para makausap sya. Tiningnan ko sya mula sa salamin at nakita kong ito na nakatingin sakin pero paiwas. Pero I’m sure, nakatingin din ito sakin. Akmang lalabas na sya at ayaw ko ng palampasin ang pagkakataon kaya hinawakan ko sya sa kamay. Pero nagulat ako ng buong lakas nyang binawi ang kamay nya sabay sabi ng isang matigas na “Don’t”
Natameme ako sa kanyang ginawa. Nangilid ang luha sa aking mga mata. I think its too late for me to fix things up. Hindi ko na alam kung sino pa ang sisihin. Agad akong nanalamin at naghilamos para di mahalata na umiyak ako.
Nawalan na ko ng gana buong gabi. Kahit pa lahat ay nagsasayawan dahil sa disco songs ay di ko makuhang magsaya. I was showing everybody fake smiles. Nang biglang tumugtog ang love songs.. Agad kong sinayaw ang kapartner ko for that night. Pero di yun ang focus ko, agad hinanap ng mga mata ko si Jerry.
Nakita ko syang nakaupo sa tabi ni Art. Naiinggit ako at nagseselos dahil it should’ve been me na kasama nya ngayon. Ako dapat yun eh. Pero dahil sa katangahan ko, ito kami ngayon, ni hindi man lang nagpapansinan. Nakita ko na lumapit si Jenny at sinayaw si Jerry. Habang nagsasayaw sila ay nakatingin lang ako kay Jerry. Hoping na tumingin din sya.
Mamaya maya ay napatingin din sa direksyon ko si Jerry. Wala akong magawa. Kaya nangusap nalang ako sa pamamagitan ng aking mga tingin. Nakatingin lang sakin si Jerry, this time, alam kong malungkot sya. Hindi na tulad ng dati na walang emosyon. A lil spark of hope ran into me, nabuhayan ako dahil he wouldn’t look at me that way kung ganun pa rin sya kagalit sakin. Hays, ano bang nangyari samin?
Natapos ang prom na disappointed ako dahil I didn’t have the chance of talking with Jerry. Napag alaman ko din na di na rin sila nag malate at sa bahay nlng daw nila sila magiinom. Niyaya ako ni Jenny pero tumanggi ako. Wala kasi akong mukhang maiharap kay Jerry. Nilabas ko nlng ang sama ng loob sa pagiinom. Kasama ko ang mga kaklase kong varsity din. Sa isang bar kami sa malate naginuman.
“Pare, mukhang mabigat dinadala natin ha”, sabi ng kaklase kong si kulas. Varsity ng soccer team.
“Oo nga pre ee. Ang sakit na nga ng ulo ko kakaisip ee. Kaya sa inom ko na lang dinadaan.”
“Nako pare, eto, inumin mo to. Pampawala ng sakit ng ulo.”, sabay bitiw ng nakakalokong ngiti.
“Ano to?”, sabay abot sa tabletang inabot nya sakin.
“OH! Sabi mo, masakit ulo mo! Gamot yan sa pampaalis ng ulo! Parang paracetamol kung baga!”
Walang pagdadalawang isip kong ininum ang tabletang binigay nya sakin. Nakita ko lang sya na nagpipigil ng tawa. Maya maya ay nakaramdam ako ng ibang sensayon.
“O-h. A-n-o pa-re? O-k ka l-a-n-g ba?”, parang nagslslow motion ang dinig ko. Nakita ko syang nakatawa. Nagsslow motion ang lahat sa paligid ko. Pero mas ramdam ko ang lasa ng alak. Parang mas masarap inumin. Masarap din pakinggan ang tugtog. Napapadyak ang paa ko. Takte. Bangag ako. Hindi ko alam kung ano nga ba pinainom sakin ni Kulas at nagkaganito ako.
Mas napalakas ako uminom. Dahil kasabay ng ito ay nilabas ko ang lahat ng nararamdaman ko. Sa sandaling yun, gusto ko ipagsigawan ang nararamdaman ko. “JERRY!!! ASAN SI JERRY!! IHARAP NYO SAKIN SI JERRY!!!”, hindi ko namalayan na nagwawala na pala ako dala ng pagkalasing at ng tabletang nainom ko. Naramdaman ko na lang na pinipigilan ako ng mga kasamahan ko. Nakita ko din si James na lumabas.
Maya maya ay medyo kalamado ako pero ramdam ko pa rin ang tama. Kung ano ano ang tumatakbo sa isip ko. May mga boses na lumalabas kung saan saan. Naiimagine ko si Jerry. Naghahalo halo ang emosyon at isipan na nararamdaman ko. Ang galit, pagmamahal, pagkabigo, lahat lahat at sabay sabay. Napapikit ako.
Pagmulat ng aking mga mata ay nakita ko si Jerry o imahinasyon ko ba to dala ng pagkabangag? Hindi ko alam pero umusbong bigla ang natatago kong galit para sakanya. Kaya bigla ko syang sinapak. Ang nasa isip ko ay gusto kong ilabas ang lahat ng nararamdaman kong galit. Naging mabilis ang pangyayari hanggang nahimasmasan ako ng sampalin ako ni Jenny. Nakita ko si Jerry na duguan at ramdam ko ang dugo sa mukha ko. Anong nangyari? Bat nagkaganto? Si Jerry ba talga ung nakita ko? Hindi na ba imahinasyon to?
Kita ko ang luha na dumadaloy sa mata ni Jerry habang sinasabi nya ang mga ito sakin..
“Una sa lahat, hindi ako ang lumapit sayo para makipagkaibigan. But I’m thankful that you did. Hindi rin ako ang nagclaim na bestfriend kita. Pero I’m thankful pa rin ako na you did. Pero ako ngayon ang lumalapit sayo, I came here with the intention na malaman kung okay ba. Tumawag sakin ang kambal mo to tell me what’s happening here. Oo, At first, I was hesitant, pero nung papunta na kami d2, I was hoping na magkaayos na tayo. Meron sa loob ko na masaya kasi we can spend time together uli. Hindi mo alam kung gano kita namis. Hindi mo alam kung gano ako nalulungkot at nasasaktan ng panahong di tayo okay. Akala ko ay magiging okay na tayo. Pero hindi ko inexpect na ito ang aabutan ko dito. Hindi ko narealize na ganyan pla kababa ang tingin mo sakin. Philip, I cared for you. Nung una mo kong pinahiya sa sarili ko nung sinubukan kong makipag ayos sayo, tiniis ko yun, hindi mo alam kung gaano naging kaliit ang tingin ko sa sarili ko. You don’t know how much pain I was in. Pero ngayon, pinahiya mo ko for the second time, sa harap pa ng maraming tao. Masaya ka na…..?! Masaya ka ng ipagsigawan sa lahat na nagpakatanga ko sa pakikipagkaibigan sayo?!”
Nanahimik sya at ako namay napiyak sa mga sinabi nya. Hindi ito ang pinlano ko para sa gabing to. Bigla ulit syang nagsalita.
“Alam mo Philip, Putang ina mo!! Kaibigan kitang tinuring!! Nung sinabi mo sakin na wag kita iwan, ginawa ko naman ah!! Kahit pa ngayon na ganto ang inabot ko sayo!! Pero ikaw, ikaw na gago ka!! IKAW ang nangiwan!! Wag na wag mo isisi sakin to, dahil kung nagkamali man ako, yun ay pilit kang intindihin. Hindi ko gusto na tapusin ang pagkakaibigan natin sa ganto. But then again, Im thankful that you did. Im thankful na pinakita mo sakin kung sino ka. Screw you!”
Hanggang sa tuluyan na syang nagwalk out. Tagos lahat ng sinabi sakin ni Jerry. Tama sya sa lahat. AKO ang lumapit sakanya para makipag kaibigan. AKO lahat. Pero AKO din ang may kasalanan ng lahat. Kung sana ay pinagbigyan ko lang sya magpaliwanag. I told him na wag akong iwan pero sya ang iniwan ko.
Inakay ako ng kambal ko at umuwi na kami. Umiiyak lang ako sa loob ng taxi habang ang kambal ko naman ay nakatingin lang sakin. Alam ko nagulat din sya sa mga narinig nyang yun.
“Tol.. pasensya na, ako kasi tumawag kay Jerry ee.”, sabi ni James.
“Tol, ang tanga tanga ko!! Bat ba di ko naisip noon pa na makipag ayos?! Bat ba di ko naisip ang nararamdamn nya?! TOL, BAKIT?!!”
Niyakap lang ako ng kambal ko. Ramdam ko sa yakap nya na nasasaktan din sya para sakin. Total, tulad ng sabi nila, nararamdaman din daw ng kambal ang nararamdaman ng isa.
Pagkauwi sa bahay ay dumirecho ako sa kwarto ko at sising sisi sa mga pangyayari. Halos gusto ko na magpatiwakal pero alam ko na wala ding madudulot na maganda yun. Sising sisi ako sa mga nangyari. Hanggang sa naalala ko ang sinabi ni Jerry. “Hindi mo alam kung gano kita namis”
Tumama ng husto yun sa kaibuturan ko. Hindi ko akalain na namimis din pala nya ako. Kahit pa ang dami ng kagaguhan ang ginawa ko sakanya ay ako pa rin ang inisip nya. Kapakanan ko pa rin ang iniisip nya. Ayaw ko mag assume, pero bakit? Bakit nya ginawa yun para sakin? Maari kayang…..
Dumaan ang mga bwan at dala dala ko pa rin sa dibdib ko ang guilt ng mga nangyari. Wala pa kong lakas ng loob para kausapin sya. Sa ngayon ay nagkakasya na lamang ako sa mga binibigay na impormasyon sakin ni Jenny. Dun na lamang ako nakikibalita kay Jerry. Nasabi ko na ang lahat kay Jenny. Pati ang tungkol sa tabletas na nainom ko nung nasa bar. Naiintindihan nya daw ako pero mali pa rin ang giinawa ko. Alam ko naman yun. Sinubukan daw din nya kausapin si Jerry pero ayaw nya na daw pag usapan pa yun. Masakit man ay kailangan kong tanggapin yun.
Nagsimula uli ang classes at 4th year na kami ngayon. Wla pa ring pag aayos na naganap sa aming dalawa ni Jerry. Malungkot man ay nag tiis ako. Tiniis kong tingnan lamang sya. O kung hindi naman ay sinusulat ko ang lahat lahat sa isang cattleya notebook. Sa twing may gusto ko sabihin kay Jerry ay dun ko isinusulat. Kahit man lang sa paraang yun ay kaya kong magkunwari na naguusap pa rin kami. Ang korny man kung iisipin, pero mahal ko pa rin sya hanggang ngayon..
Napansin ko ang pagbabago kay Jerry, hindi na ito ang dating Jerry na nakilala ko. Kitang kita ang pagpapalit nya ng ugali at pakikitungo sa lahat. Nalulungkot ako kasi alam ko na isa ko sa dahilan ng kanyang pagbabago. At ang isa pa ay nalaman ko ang biglaang pag alis ni Art papuntang Amerika. Gusto ko man sya icomfort, ayaw kong isipin na nagtatake advantage ako sa sitwasyon.
Isang araw, napag alaman ko sa txt ni Jenny na sinali nya so Jerry sa Pep Squad. Hindi ko din alam kung ano ang pumasok sa isip ni Jenny at ginawa nya yun. Pero I trust her, actually, we all do.. Basta sabi lang ni Jenny, its her way of helping Jerry. Kung ano man yun, ay nagtiwala ako kay Jenny. Sinabihan din ako ni Jenny na panahon na para ako naman daw ang gumawa ng paraan ko.
Sa araw araw na pag gising ko ay bumabangon ako sa pagasa na sana, magkaayos kami ni Jerry, na dmating ang oras na masabi ko sakanya na mahal ko sya. Na matagal ko na syang minamahal. Na gusto ko sya makasama. Ngunit hanggang panaginip parin yun hanggang ngayon. Wala akong magawa. Wala, kundi ang tingnan lang sya mula sa malayo. Ayoko na ng ganito, ayoko na.
Isang araw ng pauwi na ko ay dumaan ako sa gym kung saan nagttraining sila Jerry ng Pep. Nakatayo lang ako sa may gilid ng entrance ng gym at nakatingin ng patago. Matagal akong nakatayo dun. Pinapanood ko lang si Jerry habang nagttraining. Magaling pala sya sumayaw. Hindi lang sa pagkanta, at pagluluto pala sya magaling. Pati din pala sa pagsayaw.
Simula noon ay lage ko ng ginagawa yun. Araw araw twing pagtapos ng training ko ay tinitingnan ko sya mula sa pintuan ng gym. Panget mang tingnan dahil mukha akong stalker, ay wala akong paki. Kahit man lang sa gantong paraan ay parang kasama ko na rin sya. Minsan, naglakas loob ako at naupo na sa isa sa mga bleachers na malapit sa entrance. Alam kong napatingin sakin si Jerry nung una kong ginawa yun. Pero ok na yun. Kontento na ko dun sa ngayon.
Nagkaroon kami ng project sa school na book report at isa naman ay pagddrawing. Naalala ko tuloy si Jerry nanaman. Noon kasi, sya ang taga gawa ng book report ko or essays, at ako nman sa mga drawing o basta sa art. Hanggang sa nakabuo ako ng isang ideya. Isang araw sa bahay ay pinasok ko si James sa kanyang kwarto.
“Tol, may papakiusap sana ako sayo.”, nahihiya kong sinabi kay James.
“Oh, tol. Ano un?”
“Pwede bang gawin mo yung project ni Jerry sa art?”
“Huh?! E hindi naman nya hinihingi tulong ko ee. Ala namang magpresenta ko dun. Eh, di naman kami close! Ayoko nga!”
Natahimik ako at nagisip.
“Hmmm. Sige na tol. Sabihin mo nalang.. hmmm, papagawa ka ng book report!! Tapos ah, wala kang pambayad kaya kapalit igagawa mo sya!!”
“Tol! Ok ka lang?! Bat di nlng kaya ikaw?!”
Natahimik ako. Oo nga naman. Bat di na nga naman ako nlng.
“Sige tol, salamat nlng. Pasensya na ha.”, sabay labas ng kwarto.
“Tskk.. Kaw talaga tol. Cge na, pumapayag na ko. Kundi lang kita kapatid! Pero ikaw maghuhugas ng pinggan ng isang bwan ah!”
“Call!!”, nakangiti kong sinabi.
Ako ang nagbigay ng ideya kay James kung ano iddrawing nya para kay Jerry. Actually, ang una kong naisip na concept ay tungkol sa friendship. Pero magiging selfish nnmn ata ako nun dahil may personal interest nnmn ako. Kaya mas maganda ang naisip ko. Gusto ko sa pamamagitan ng drawing na yun ay matulungan ko si Jerry. Dun ko naisip ang concept na naka Spartan warrior sya na nakaharap sa salamin. Gusto ko makita nya sana ang mga nangyayari sakanya. At sana matapos na ang paghihirap nya. Kahit dun man lang ay giginhawa na ang loob ko. Matalino si Jerry kaya alam kong maiintindihan nya ang ibig sabihin ng drawing na yun.
“Tol, ang bait pala ni Jerry. Biruin mo, pinakain nya pa ko sakanila.”, bungad ni James sakin.
“Oo nga tol. Sobrang bait nun! Kaya nga naging bestfriend ko yun ee!”
“Tsaka tol, ang sarap pala magluto nun!”
“Nako tol, sinabi mo pa! Hindi lang yun, magaling yun kumanta at magaling pa sumayaw! At ang talino kaya nun!”
“Oo nga pansin ko nga ee. Narinig ko din sya kumanta ee. Tsaka ang galing nya makisama.”
“Sinabi mo pa! Nako tol, alam mo ba. Naaalala ko noon, ang sarap kasama nyan! Tsaka madaling patawanin yun. Simpleng tao pa! Tanda ko pa nga, sya din tumulong sakin non na magkaayos kami ni Emily, pero kung iisipin mo, di nmn nya ko kilala tlga noon pero tinulungan nya ko. Bait tlga yung taong yun. Wala akong masabi sa kabaitan nung taong yun. Wala talag..”, bigla kong cinut ni James.
“Kaya ba minahal mo sya?”, isang seryosong tanong ang pinakawalan ni James. Wala na rin akong nagawa kung di umamin. Tumungo lang ako.
“Tol, nung una aaminin ko, medyo naguguluhan ako sa mga ikinikilos mo. Hindi ka naman sa mga tropa natin ee. Kahit nga sakin hindi ka ganyan ee. Pero nung makilala ko sya kahit papano, nakita ko na mabait naman pala talaga sya. Tol, wala namang problema sakin kung sya mahal mo. Kapatid mo ko, kambal mo pa. Kahit ano pa yan o si pa yang mamahalin mo, walang problema sakin. Pero tol, yung mga ginawa mo. Mali e. Mali yung paraan mo.”
Natahimik ako sa sinabi ni James. Tama naman din kasi sya.
“Tol, alam ko malaki kasalanan ko sakanya….”
“Oo tol. Masakit yang ginawa mo. Tol, di ako tanga. At kahit di ako nagmamahal ng kapwa lalake, marunong di nmn ako magmahal. At alam ko, mahalaga ka din kay Jerry. Sigurado ko yun. Alam mo kng bakit?”
Umiling lamang ako.
“Tol, kasi nung andun ako sakanila. Nakatingin sya sakin, pero Ikaw ang nakikita nya. Ramdam na ramdam ko yun. Nakikita ko ung mga sandaling naluluha sya sa twing nakatingin sya sakin. Iisa tayo ng mukha tol. Kaya alam ko na pag tinitingnan nya ko, ay ikaw ang nakikita nya. Alam ko, at ramdam ko un tol.”
Natahimik ako at napaiyak sa sinabi ng kambal ko. Pero tinahan nya ako at nangakong tutulungan nya ako. Ano pa daw silbi ng pagiging kambal naming dalawa. Though sinabi nya, wag daw masyado aasa sakanya dahil di nmn tlga sila ganun kaclose ni Jerry. Nagpasalamat naman ako sa malasakit na pinakita ng kambal ko.
Isa isa kong inayos ang sarili ko at naghanda para sa muli kong pakikipagusap kay Jerry. Kinunsulta ko rin si Jenny tungkol dito at nangakong tutulungan ako. Hanggang sa napagdesisyunan na namin ang araw nay un.. Ang birthday ni Jerry.
Nabalitaan ko ang muling pagbalik ni Art. Kinakabahan ako dahil baka mawalan nanaman ako ng pagasa na makipag ayos kay Jerry. Kinabahan ako, oo, pero this time, lalaban na ko. Hindi ako papayag pa na mapunta sa wala ang pinaghirapan ko. Sa araw na mismo na yun ay mas nagbantay ako.
Habang nasa lunch ay nakita kong magkakasama sila Jenny, Art at Jerry at ang tropa na sabay sabay kumakain. Medyo nagtataka ako dahil parang di naguusap sila Art at Jerry. Patuloy lang ako nagmatyag hanggang sa nakita kong tumayo si Jerry at nagwalk out. Tumayo din ako palabas ng cafeteria at nakita ko itong nagtatakbo. Sinundan ko sya. Hanggang sa natungo namin ang gym.
Nagtago ako kung saan di ako mapapansin ni Jerry. Marami din nmng tao kaya maaring di nya ko mapansin. Nakita ko sya na maluluha luha hanggang sa tuluyang umiyak. Alam kong umiiyak ito kahit pa hiniga nya ang mukha sa lap nya. Dahan dahan kong kinuha ang panyo ko at hinalikan ito. Sabay sulat sa mga page ng cattleya notebook ko. Una kong sinulat ang. “Tahan na”. Hmmm, korny. “Do not cry”. Sagwa, parang Do not Enter lang. “Don’t cry, it hurts me.” Ayos.. Pero parang may kulang ee. Hanggang pumilas ako ng maliit na kapiraso. At sinulat sa papel na. “Don’t cry. It hurts me even more.”
Dahan dahan akong lumapit sa likod nya at umakyat sa bleachers, dahan dahan akong bumaba papunta sa likod nya at nilapag ang panyo sa tabi nya. Pagkalapag ay dali dali akong umalis.
Doon ko napagdesyunan na isa isa kong aayusin ang sarili ko at maghahanda para sa muli kong pakikipagusap kay Jerry. Kinunsulta ko rin si Jenny tungkol dito at nangakong tutulungan ako. Hanggang sa napagdesisyunan na namin ang araw na yun.. Ang birthday ni Jerry.
Kinakabahan kong binalot ang regalo ko saknya. Ang bracelet na binili ko para sakanya nung araw na nagkita kami sa mall bago mag prom. Hindi ako nageexpect na magkaayos agad kami ni Jerry. Pero whatever happens, tatanggapin ko ng buong puso.
As expected, hindi naging maganda ang pagtanggap ni Jerry sa pagpunta ko sa kanyang kaarawan. Buti nlng at pinagtakpan ako ni James at sinabing di sya makakapunta dahil grounded sya at papayagan lamang kung kasama ako. Nang iabot ko ang regalo ko ay binulsa lamang nya ito. Nang tanungin ko sya kung di nya ba ito bubuksan ay masakit pa rin ang kanyang nasabi. Pero tinanggap ko ito.
Hindi ko muna kinausap si Jerry at hinayaan muna sya mag enjoy sa kanyang kaarawan. Maya maya ay nagplay na ang video na surpresa namin kay Jerry. Isa ko sa mga tumulong para gawin yun. Alam ko kasi ang mga kantang sentimental para kay Jerry. Nakatayo lamang ako sa bintana habang tiningnan si Jerry sa panonood nya. Naluha ako dahil kita ko ang appreciation sa mukha nya. Kontento na ako doon. Nang matapos ito ay tinungo ko ang kwarto nya at dun nagpasya na hintayin sya.
Matagal akong naghintay doon. Nalobat nlng ang cellphone ko kakasoundtrip sa paghihintay sakanya. Ayaw ko muna lumbas at magpakita saknya at baka mabadtrip sya lalo. Naupo nlng ako sa kama nya. Namis ko ung kama na yun. Actually lahat ng tungkol sakanya ay namis ko.
Nagdaan ang mga oras at narinig kong nag aayos na ang lahat sa labas. Tumahimik na sa loob ng bahay. Maya maya ay may narinig nlng ako na may tumatakbo papalapit sa kwarto ni Jerry. Nagulat nlng ako ng bigla itong bumukas at nakita ko si Jerry na nagiiyak. Halos bumagsak ito sa pagkakaiyak. Agad ko naman itong sinalo at niyakap ng mahigpit.
“Tama na.. Tahan na..”, sabi ko saknya. Hindi nya ata napansin na ako ang sumalo sakanya. Nagiiyak lang ito sa mga bisig ko. Nagtataka ako kung bakit ito nagiiyak. Wala akong nagawa kundi yakapin lang sya. Nang medyo mahismasmasan ay bigla itong tumingin sakin. Gulat at bigla pagkaatras ang naging reaksyon nya. Sabay sabing..
“Philip……?”
