kaplogan,pinoy kaplogan,male to male kwento,kwentong malibog,kwentong kalibugan, hot pinoys planet,emil aniban,pinoy indie films,usapang astig,cute pinoy,cute pinay, OFW,KSA,chatroom,radio online,mensexret,xtube,pinoy xtube,tambayang lonely boys,pinoy radio online, usapang lalake sa lalake,bisexuals,gay,manhunt,pinoy gay blog,gay stories,top gay blog philippines, bromance,hot filipino men,extreme boys,be free forever,bear men,masseur,teaser,Philippines, pinoy gay,tambayan ng ofw,kwentong malibog gay,
“Father, sandali lang po. May sasabihin ho sana ako.” Nahihiya niyang pagpigil sa akin.
“Wala ka na bang susunod na klase?” tanong ko. Patungo kasi ako sa school canteen para mananghalian.
“Lunch break po din namin.”
“E, di sige sabayan mo na ako sa canteen para pag-usapan ang gusto mong pag-usapan natin.” Sagot ko.
Nag-order ako ng pagkain. Nauna siyang nakakuha ng pagkain niya kaysa sa akin. Nakita kong nakaupo na siya sa isang bakanteng mesa sa sulok. Nang babayaran ko ang inorder ko ay sinabihan ako ng cashier na binayaran na daw ni Jay-ar ang pagkain ko. Namula ako. Hindi ko gustong estudiyante ang nagbabayad ng pagkain ko.
“Huwag mo ng uuliting bayaran ang kakainin ko ha?”
“Sorry ho, father. Hindi na po mauulit.” Mapagpakumbaba niyang sagot. Hindi ko narinig na nagdahilan siya. Tinanggap niya ang pagkakamali niya kung iyon ay pagkakamali para sa iba. Biglang napaisip ako. Sana katulad niya ako.
“Anong pag-uusapan natin?”
“Bukas po kasi Father, family day na natin. Usually, nandito si Mommy para samahan si Daddy para sa isang araw na sports and friendship day ng mga anak at mga magulang. Hindi po makaka-attend si Mommy kasi babantayan niya ang kaniyang asawang may sakit. Saka kahit man lang ngayong 4th year na ho ako ay maisama ko naman po yung isang Daddy ko para maramdaman niya naman na kahit ho ganoon sila ay proud ako sa kanila sa ibang tao. Gusto kong maramdaman nila na kahit anong mangyari, hindi ko sila ikakahiya. Kaya lang ho, noong nakaraang taon, sinubukan ko hong kausapin ang adviser ko ho at ang ating principal kung puwede hong dalawang daddies ko ang aatend pero hindi sila pumayag. Baka lang ho kasi matulungan ninyo ako this year?”
“Napag-uusapan na rin lang kaya siguro mas mainam na maliwanagan muna ako kung ang dalawang daddies mo ba na ito ay kamag-anak mo, magkapatid, magkaibigan o mag-ano.” Hindi ko na lang muna tinumbok ang huli ko dapat sasabihin.
“Yung isa po sa kanila ang tunay kong ama. Yung isa po ay karelasyon ni Daddy pero higit pa sa mag-ama ang turingan namin. Sorry po kung ang inilalapit ko sa inyo ay hindi normal na…”
“Huwag mo ng ituloy, anak. Normal man o hindi normal ang tingin ng ibang tao sa ganiyang pagmamahalan ay pagmahahal parin ang puno’t dulo. Isang emosyon na kailangang ipinagdidiwang at hindi dapat ito hinahanay sa ibang nakakasamang emosyon tulad ng galit, pagkasakim at kalungkutan. Sige, andun na tayo, paano ka naman nakakasigurong matutulungan kita e bago palang ako dito sa school?”
“Kasi ho, pari kayo. Mas maipapaliwanag ho ninyo sa kanila ang punto ko kung kayo ang kakausap. Naisip ko lang ho ito kagabi, bakit kayo, hindi niyo kami pinalalabas sa simbahan kung umaattend kami ng mass ninyo? Bakit sa school, hindi sila pinapayagan sa mga activities na ganito. Kung ang mismong bahay ng Diyos tinatanggap sila, anong mayroon ang school para pagbawalan sila?”
Nakuha ko ang punto ng bata. Humanga ako sa kaniyang mga magulang.
“Jay-ar, hindi ko maipapangako pero susubukin kong kausapin ang principal baka nga payagan sila kahit ngayong 4th year ka na. Kung sakali namang papayagan tayo, utang mo sa aking ipakilala sa dalawang Daddies mo ha?” biro ko.
“Naku po. Matutuwa ho sila niyan.” Nakita ko sa kaniyang mga mata ang kakaibang saya.
Pagkatapos naming kumain ay sinadya kong kausapin muna ang adviser ni Jay-ar. Nakita ko sa mukha ng adviser niya ang pagtataka, ako na pari ay ipinaglalaban ang karapatan ng dalawang lalaki na nagsasama. Sa takbo n gaming diskusyon, parang gusto niyang sabihin sa akin na dapat kinokondena ng katulad ko ang mga ganoong pagsasama. Ngunit madali ko siyang napapayag ‘yun nga lang ang desisyon daw ay hindi sa kaniya kundi nasa principal pa din. Minabuti kong puntahan agad ang Principal namin na siyang nakiusap din sa akin noon na magturo.
Huminga ako ng malalim bago kumatok. Narinig ko ang pagsabi ng nasa loob ng “Come-in.”
Si Dr. Remy de Asis ay kaibigan ng tito ko at kilala niya ang Mama ko na naging co-teacher niya noong nagsisimula palang silang magturo. Kaya magiliw niya akong bineso bago pinaupo.
“Anong maipaglilingkod ko sa’yo Father?”
“Tungkol ho sana sa kaso ni Orlando Benitez Jr. po ma’am. Isa sa mga 4th year students natin…”
“Kilala ko siya Father, isa sa mga pinakamatalino nating istudiyante kaya lang, huli na ng malaman ko na dalawang bakla pala ang nagpalaki sa kaniya. Muntik na nga sana naming hindi tanggapin nitong school year kaya lang ay nagiging active naman ang Mommy niyang pumunta tuwing may school activity. At alam mo bang kinausap ako minsan ng bata na ‘yan na kung maari daw e, yung dalawang daddies niya ang pupunta sa ating family day?”
“Iyon nga ho ang ipinunta ko dito Ma’am.”
“Di ba nga, hindi naman puwede, kasi ang family dapat ay nanay, tatay at anak. E anong tawag mo sa kanila? Tatay, tatay at anak? Mukhang hindi naman ho yata tama.”
“Iyon lang ho ba ang dahilan kaya ninyo hindi pinapayagan na maki-participate ang dalawang magkaparehong kasarian na makisali sa ating mga school activity? Hindi ho kaya may kinalaman ito sa hindi matanggap ng lipunan at ng simbahan na pagmamahalan ng dalawang lalaki? Sa pagkakaalam ko ho sa batas natin, hindi ho tinitignan ang sexual orientation para magkaroon ng maituturing na anak ang isang pamilya. Kung traditional family po ang lagi ninyong tinitignan, na dapat nandiyan ang nanay, tatay at anak, paano ho naman ngayon ang anak na namatayan na nang nanay o ng tatay at hindi na kumpleto pa, ang ampon lang o ang anak na pinalaki ng kanilang mga kamag-anak. Hindi ho ba dapat lahat ay binibigyan natin ng karapatan? Sa simbahan ho, hindi ko iniisa-isa o pinipili ang bawat gustong makinig sa salita ng Diyos. Wala akong karapatang husgahan kung sino ang makasalanan sa hindi. Lahat ay may pantay na karapatan makibahagi sa pagdiriwang ng panginoon kahit sino at ano ka pa.”
“So, ang sinasabi ninyo father ay dapat nating sang ayunan ang pagkakaroon ng mga baklang magulang? Dapat natin silang bigyan ng karapatan katulad ng karapatang ibinibigay natin sa mga normal na pamilya? Parang mali naman ho yata ‘yun. Catholic school po tayo Father. Sana alam niyo iyan.”
“Nandoon na ho tayo. Pero sino ho tayo para husgahan sila Ma’am. Kahit kaming mga pari ay hindi binibigyan ng karapatang husgahan ang kasalanan ng bawat isa sa atin. Tanging ang Ama sa taas ang may karapatang i-condemn ang bawat isa sa atin at wala tayong karapatang gawin sa kapwa natin iyon maliban na lamang ho kung naagrabyado na ho kayo sa kanilang ginagawa. Kung sa tingin ninyo ay may karapatan ho tayong singilin sila at pahirapan sa kanilang mga kasalanan, sige ho, makibahagi ho kayo sa pagpapahirap at pagtapak sa kanilang karapatang pantao ngunit hindi magiging magandang halimbawa sa mga batang tinuturuan natin na ipagkait sa mga mahal nila sa buhay ang mga karapatang maging masaya sa pinili nilang buhay lalo pa’t wala naman silang tinatapakan o sinasaktang tao. Ang ganang akin lang ho Ma’am ay igalang natin ang karapatan ng bawat tao tulad ng paggalang ng Diyos sa kaniyang mga nilikhang gawin ang kanilang maibigan sa mundo at sa oras ng paghuhukom sa langit ay hindi ho kayo ang haharap sa Diyos para sa kanilang kasalanan kundi sila ho mismo ang naroon para husgahan ng Diyos kung may nalabag man silang kautusan Niya.”
“Sige, father. Sa inyo narin galing ‘yan. Para na din sa pagkakaibigan namin ng tito at mama mo. Kumusta na nga pala sila?” biglang nagbago ang tono niya. Hanggang ang usapan ay nauwi sa kumustahan.
Araw ng Sabado. Family day. Masaya ang lahat. Minabuti kong maupo at manood sa nagkakasayahang pamilya.
“Father Rhon,” boses ni Jay-ar galing sa likod ko. Nilingon ko siya at nakita ko ang mga pamilyar na mukha sa simbahan. “Si Daddy Lando ko ho saka si Daddy Terence.” Pakilala niya sa mga kasama niya.
“Kumusta ho Father.” Inabot ng tinawag na Lando ang kamay ko at akmang magmamano. Hindi ako sanay. Pero hindi ko din naman binawi. Sumunod si Terence. Bigla akong parang nahiya sa kanilang dalawa at ganoon din sila sa akin. Bawat isa sa amin ay parang nakikiramdam. Nangangapa kung paano sisimulan ang isang ugnayan.
“Kinagagalak ho namin na sa wakas nakilala na namin kayo Father.” Si Terence. “wala hong Sunday na hindi kami nakikinig sa’yo. Iba ho kasi ang mga sermon ninyo, tumatatak ang lahat ng ito aming puso at buhay. Nagpapasalamat din ho kami sa tulong ninyo na makibahagi sa family day ng anak namin.”
“Wala ho ‘yun. Ano pa’t naging democratic country ang Pilipinas kung simpleng karapatang pantao ninyo ay hindi maibigay. Karapatan ho ng bawat isa sa ating mamuhay sa paraang gusto nila at buhay na makabibigay ng kaligayahan sa kanila.” Parang nasamid ako sa huling sinabi ko. Kung sana kaya kong i-apply iyon sa aking sarili. Sa aming lahat parang ako ang hindi mahanap-hanap ang tunay na kaligayahan.
Ilang sandali pa at nagpaalam na sila para makiisa sa family day sa iba pang pamilya ngunit sa kanila nakatutok ang aking paningin. Masaya ang kanilang pamilya. Si Lando ang sumasali sa mga laro at si Terence ay naroon na parang nanay sa pamilya at nakaupo pero kadalasang ay napapatayo na nagchi-cheer sa kaniyang mag-ama. Pagkatapos ng bawat laro ay tumatakbo si Lando at tinatabihan si Terence. Panakaw at mabilis na pupunasan ni Terence ang pawis ng partner niya at maglalagay ng bimpo sa likod nito hanggang sa nauuwi ang lahat sa masaya nilang kuwentuhan at kulitan. Nakaramdam ako ng inggit? Kailan ba ako huling nakaranas ng ganoong kaligayahan.
Tanghalian na noon at lahat na ng table ay okupado na ng mga pamilya na masayang nanananghalian. Nilingon ko ang table recerved for faculty pero nang papunta na ako doon ay nadaanan ko ang table ng Family Benitez.
“Father, join us.” Si Terence. Maluwang ang pagkakangiti.
Ngumiti din ako. Nilibot ko ang aking paningin. Nakita ko ang ibang pamilya na parang sinusukat nila ang bawat galaw ng pamilyang ito. Naroon sa mga mukha nila ang parang hindi pagtanggap at pangungutya. Dahil doon ay napangiti din ako at buong tapang at sayang tinanggap ang alok. Gusto kong makita ng lahat ng pamilyang naroon na kahit pari ako ay hindi ko sila kinokonsiderang makasalanang pamilya o kaya abnormal na pamilya.
“Father, hindi ho namin alam kung paano ka namin pasasalamatan sa tulong mo. Napakasaya po namin na kahit ngayong 4th year lang ni Jay-ar ay maranasan namin maging magulang niya kasama ng iba pang normal na pamilya. Saka salamat din po Father na kahit alam kong tinututulan ng simbahan ang ganitong pagsasama ay hindi kayo nakiisang iwasan o kaya ay pandirihan ang katulad namin.” Nakangiting tinuran ni Lando.
“Unang-una, kinagagalak kong matulungan ang katulad ninyo, totoong alagad ako ng simbahang lumalaban sa same sex marriage pero hindi ako nakikisama sa krusada dahil sa kadahilanang higit at inuuna kong tinitignan ang bumubuo sa union ng dalawang tao na kasangkot sa ganiyang pagsasama. Para ako sa pagmamahal at hindi sa pagpapahiwalay. Maaring hindi ako maintindihan ng simbahan sa ginagawa kong ito ngunit gusto ko lang din maglingkod sa alam kong hindi lang ikabubuti ng karamihan kundi para din ako sa iilan na sa tingin ko naman ay hindi nagiging kasamaan ang dinudulot sa lipunang ating ginagalawan.”
“Masyadong seryoso ang usapan.” Si Jay-ar. “Dad, nakita mo yung sigaw ni Daddy Terence kaninang halos matalo tayo? Bigay na bigay! May kasama pang tili at sayaw noong nakita niyang nanalo tayo.” Humagalpak ng tawa ang mag-ama.
“Nahiya nga ako bigla. Pakiramdam ko nasa bahay lang ako kanina tapos nung nahimasmasan ako, nakatingin ang mga kasamahan kong ginang sa akin. Naloka siguro sila sa kakaiba kong sigaw. Nangingibabaw at hindi makasingit ang Maria Clara nilang cheer. Galing kaya ng mag-ama ko. Naku dapat pala gumawa ako ng pompoms.” Tuwan-tuwa si Terence na sinagot iyon at nakita ko ang bahagyang pagsiko ni Lando sa partner niya saka ako inginuso.
“Naku , huwag ninyo akong intindihin. Ang totoo niyan natutuwa ako sa inyo.” Sa totoo lang ay hindi lang ako natutuwa. Pinupunit ng pamilyang ito ang aking puso. Sumisibol ang isang pagsisisi sa aking puso. Kung naging totoo lang ako.
Sa hapon habang naglalaro ang mag-amang Lando at Jay-ar ay nagkatabi kami ni Terence.
“Alam mo Father? Marami din kaming pinagdaanan ni Lando bago naging maayos ang aming pagsasama. May naibuwis na buhay, sumalangit po sana ang kaluluwa ni JC, na pati ang buhay ni Jay-ar ay naipahamak ko. Umabot na nasa bingit nang kamatayan si Lando bago ko naisip ang mga maling pananaw ko sa pag-ibig. Umiiwas akong harapin ang bawat pagsubok sa amin. Tinatakasan ko. Iyong sumusuko na hindi pa sumusubok dahil lagi kong inuunahan ang isang bagay na hindi pa man nangyayari. Naglihim ako sa kaniya sa mga bagay na dapat sana ay siya ang unang makakaalam. Mahirap ang tumatakas lang lagi kasi sa tuwing pagtakas mo sa tunay na sinisigaw ng puso mo, lalo mong ipinagkakait ang sarili mong maramdaman ang tunay na ligaya at kung darating yung araw na pakiramdam mo hindi ka na masaya sa kasalukuyang buhay mo ngayon, maaring may nagawa kang desisyon na bumabalik-balik sa iyo hanggang sa tuluyan ka ng lalamunin nito na pagsisihan mo sa mga panahong huli na ang lahat at wala ka ng magagawa pa para ayusin ito. Ang pag-ibig pala father, ay hindi basta-basta pinamimigay o tinatakasan kung darating ang pagsubok dahil mas kailangan itong ipaglaban at handa mong isugal kahit sa panahong alam mong huli mo ng braha ang itataya mo. Ang pag-ibig ang isang emosyon na dapat ipinaglalaban sa bawat araw na ginawa ng Diyos, hindi ang galit, takot, pride o kaya ng pagkamakasarili. Huwag sana tayong matakot na masaktan dahil laging kaakibat iyan ng pagmamahal. Huwag tayong dapat agad sumusuko kung nasa puso pa natin ang taong ipinaglalaban.”
“Wow. Hindi ko alam na ganoon ang pinagdaanan ng pagmamahalan ninyo.”
“Pasensiya ka na father. Hindi ko dapat sinasabi ang mga bagay na kanito sa iyo bilang paggalang sa bokasyon ninyo. Patawarin ho ninyo ako.”
“Huwag kang humingi ng tawad. Wala kang nasabi o nagawang hindi ko nagustuhan?” Sa totoo lang ay bawat katagang binitiwan ni Terence ay tumutupok sa aking pagkatao. Pinasok nito ang bawat bahagi ng aking sistema na siyang nagdala sa akin sa isang realization sa buhay. Napakarami ko ngang maling desisyon at hindi ko alam kung paano ko haharapin at aayusin ang bawat detalye. Mukhang napakarami ko ng nagawang pagkakamali, mga nasaktang tao at hindi ko na basta maitatama sa ngayon. Yumuko ako. Kinahihiya ko ang pagkapari ko sa kaharap kong tao na natagpuan ang totoong kaligayahan sa buhay na kaniyang pinili.
Nang magpaalam sa akin ang pamilya Benitez ay hawak ni Jay-ar ang trophy dahil sila ang may pinakamaraming napanalunan sa sports. Nasa mukha nila ang hindi maipaliwanag na saya. Ang hindi nila alam ay nag-iwan sila ng mas malaking gantimpala sa akin, higit pa sa hawak ni Jay-ar na tropero.
“Father, sana ho madalas ka na namin ngayon makasama. Isang araw po imbitahan ka namin sa bahay. Kung gusto ninyong magliwaliw, maganda ho sa farm para matanggal ang stress ho ninyo. Open po kayo sa amin, Father at sana po maging simula ho ito ng isang pagkakaibigan. Iyon po ay kung karapat-dapat po kaming maging kaibigan ninyo.” Muling gustong kunin ni Lando ang kamay ko para magmano ngunit tinanggap ko iyon para sa isang mainit na pakikipagkamay. Nagkamayan din kami ni Terence at alam kong sa kaniya ako maraming matutunan sa buhay. Alam kong sila ay magiging malaking bahagi para mahanap ko ang tunay na kapayapaan sa aking sarili.
Inaamin ko, pari na ako ngunit hindi ko parin nahahanap ang tunay na kaligayahan at katahimikan. Hindi ko alam kung paanong nakakaya ng mga ibang pari ang magsilbi sa Diyos na walang isang minamahal at nagmamahal sa kanila, pero para sa akin, sana ay hindi ko na tinapos ang pagpapari dahil hindi ko natagpuan ang tunay na saya sa pinili kong bokasyon. Hindi ko natagpuan ang tunay na katahimikan ngunit napipilitan na lamang akong gawin dahil sa mga kamag-anak, kaibigan at kakilala na naniniwala sa aking busilak na kalooban, maka-Diyos na pananaw sa buhay at ang paring tumutulong na ipagdasal sila sa kanilang mga kasalanan.
Sa kumbento ko lubusang naramdaman ang pangungulila at ang sobrang pangangailangan. Naging malungkot ang buhay ko na inakala kong ang pagpapari ang maging susi sa matagal ko ng hinahanap na saya. Ngunit anong saya nga naman pala ang maibubunga ng hindi bukal sa kalooban ang tunay na dahilan ng pagpapari. Kung sa una pa lamang ay alam mong hindi iyon ang tawag para sa iyo. Nagkamali ako ng desisyon, pinagsisihan ko ang isipin ang “sila” muna bago ang “ako”. Ngayon ay mas lalo akong nawala dahil sila ang pinili kong magpatakbo sa buhay ko imbes na sana ay ako para sa kanila. Kung sana nakinig ako noon sa paliwanag ni Aris at naghintay parin ako sa kaniyang tuparin ang kaniyang mga pangako. Kunsakaling ginawa ko ang sinabi ni Terence na ipaglaban at huwag takasan ang mga hamon sa pagmamahalan, nagkaroon kaya ng happy ending ang buhay ko? Kung hindi lang ako sana ako naging sobrang close minded, malayong pipiliin ko ang buhay ng isang pari na hindi naman naging bukal sa kalooban ko.
Naging regular akong bisita ng Benitez family. Maituturing kong sila ang pangalawa kong pamilya. Ako ang saksi ng masayang pagmamahalan na hindi na tinitibag ng kahit anong pagsubok sa darating sa kanilang buhay. Nalaman ko ang buong kuwento ng pagmamahalan nila. Mas lalo kong hinangaan si Lando ngunit sa huli ay naintindihan ko ang lahat ng ginawa ni Terence. Hindi kasi malayo sa mga nagawa ko ang kaniyang mga nagawa ngunit mas marami akong dapat harapin at ayusin. Ang kaligayahan nilang iyon ang unti-unting nag-iin-in sa kagustuhan kong balikan at harapin ang aking nakaraan. Naging bukas na aklat ang buhay ko kay Lando at Terence at nakahanda naman nila akong suportahan ako sa mga desisyon kong gagawin.
“Hindi mo maayos ang buhay sa mga pagtakas. Wala kang mararating kung ang bawat nasimulan mo ay tinatapos mo ng pagtakas lang. Father, subukan mong balikan ang iyong nakaraan. Baka sa pagbabalik mong iyon ay maiayos mo ng mahusay ang takbo ng iyong buhay. Magsimula ka sa pinakaugat. Alam kong mahirap ngunit sa tingin ko, doon mo lang din mahahanap ang tunay na kapayapaan ng puso mo at isipan. Maaring hindi na magiging kayo ng mga nakaraan mo, ang importante ay may kapatawaran at tamang closure ang lahat.” payo sa akin Terence. Sana nga pala nagpalit na lamang kami ng posisyon. Mas marami akong napupulot na aral sa buhay sa kaniya. Ngunit sino ako para kontrahin siya’t hindi paniwalaan, lalo pa’t nakikita ko sa kaniya ang buhay na gusto kong sana magkaroon ako. Ang buhay na sana ay mayroon din ako kung hindi lang ako naging makasarili at mapagmataas.
Isang taon pang muli ang matuling nagdaan at tuluyan ko nang inihanda ang sarili kong balikan ang bawat yugto ng aking buhay. Magsisimula ako kay Aris. Kung hindi man magiging kami ay mabuti na ngang makausap ko siya. Malaman ang gusto sana niyang ipaliwanag sa akin. Sa haba ng taong hindi kami nagkita. Nakahimlay sa puso ko ang pagmamahal ko sa kaniya. Mahal na mahal ko pa din siya ngunit alam kong hindi ko kailangang mag-expect para hindi lang ako lalong masasaktan. Hahanapin ko siya. Sisimulan ko ang lahat sa isang pagkakaibigan at bahala na kung saan mauuwi ang lahat. Alam kong maiintindihan ako ng Diyos.
ENJOY AND PLEASE LEAVE YOUR COMMENTS
