kaplogan,pinoy kaplogan,male to male kwento,kwentong malibog,kwentong kalibugan, hot pinoys planet,emil aniban,pinoy indie films,usapang astig,cute pinoy,cute pinay, OFW,KSA,chatroom,radio online,mensexret,xtube,pinoy xtube,tambayang lonely boys,pinoy radio online, usapang lalake sa lalake,bisexuals,gay,manhunt,pinoy gay blog,gay stories,top gay blog philippines, bromance,hot filipino men,extreme boys,be free forever,bear men,masseur,teaser,Philippines, pinoy gay,tambayan ng ofw,kwentong malibog gay,
Napatingin siya sa akin. Nagulat siya sa sinabi ko. Yumuko siya.
“Anong sinasabi mo, Father?”
“Ako? Hindi ba ako ang gusto mong mahalin at makasama habang buhay?” panigurado ko.
“Hindi ho Father Rhon. Nasa labas siya ngayon. Ipapakilala sana kita sa kaniya pagkatapos ng pag-uusap natin ngayon.”
Dumilim ang pangingin ko sa narinig ko. Parang hindi ako makagalaw sa pagkapahiya, pagkabigo at pagkagulat.
“Siya? Ibig sabihin…hindi ako?” gusto kong makasiguro.
“I’m sorry. Matagal nang tapos ‘yung sa atin. Nang nagpaiwan ka seminary at pinili mong manatili sa pagkapari, hindi mo alam kung ilang buwan kong iniyak lahat ng iyon. Naghintay ako. Kahit alam kong nakapagdesisyon ka na nang iniwan kita, umasa parin ako na susundan mo ako sa labas at ipagpatuloy natin ang ating pag-iibigan. Kaso naghintay lang ako sa wala. Muli akong nabigo. Napakasakit no’n iyon. Hindi na kita pinilit lumabas noon dahil ayaw kong magsisi ka na ako ang pinili mo dahil wala naman akong yaman na puwedeng ipagmalaki sa iyo kaya dadaan at dadaan muna tayo sa kahirapan. Masakit sa aking tuluyan kang kalimutan. Hindi ko kayang umasa at maghintay sa taong alam kong may iba ng tinatahak na landas. Hindi ko kayang karibalin ang Diyos. Akala ko, masaya ka sa pinili mong buhay. Si Jasper, siya yung tumulong sa akin para makalimutan ka. Siya ang nagbigay sa akin ng panibagong pag-asa at pagmamahal. Nasa labas siya ngayon at hinihintay ako. Nang una, akala ko hindi niya ako mamahalin. Akala ko hindi ko siya mapapatino ngunit sa pagdaan ng araw, ang tao palang naglalaro sa buhay kung siya ay tumino ay daig pa ang santong maginoo.”
“Jasper? Saan mo siya nakilala?” bigla kasing parang naalala ko sa kuwento sa akin ni Terence ang pangalang Jasper na siyang nagkumbinsi sa kaniya para baguhin ang hitsura nito. Nakita ko na ang Jasper na iyon sa mga pictures ng Family Benites. Guwapo nga ito. Matangkad, maputi at maganda ang katawan ngunit sana nagkamali ako sa hinala ko.
“Nakilala ko siya sa Dubai. Doon na din nabuo ang relasyon namin.” sagot niya pero halata sa mukha nito ang pagtataka kung bakit siguro iyon kaagad ang tinanong ko.
“Sa Dubai?” baka nga siya. Si Jasper na kaibigan ni Terence at ang Jasper na ipakikilala niya sa akin ay iisa. Ngunit minabuti kong huwag na lang kompirmahin. “Paano ako, Rhon?” sa matagal na panahon ay muling tumulo ang luha ko. Wala akong ibang masabi kundi ang linyang “Paano ako… paano na ako ngayon?”
“Paano ka? Ikaw si Father Rhon. Isang kagalang-galang na pari. Di ba iyan ang buhay na pinili mo? Father Rhon naman. Dapat tanggap mo na na nang pinili mo maging pari, lahat na ng mga makamundong kaligayahan ay tuluyan mo ng talikuran. Anong paano ka e, alagad ka ng simbahan. Di ba dapat ikaw ang gumigising ngayon sa akin spiritually? Sana nga ikaw ang nagbibigay sa akin ng mas malalim na payo ng kabuuan ko.”
Napahiya na kung napahiya ngunit tuluyan ng gumuho ang mundo ko. Pakiramdam ko lahat ng mga iniwan ko at tinakasan kong pintuan ng aking iniwang bukas sa nakaraan ay tuluyang nagsara nang sinubukan kong balikan. Wala na akong babalikan. Wala na pala akong aayusin. Huli na ba ang lahat?
“Mahal mo pa ba ako, Den?” nagsusumamo ang boses ko.
“Ano ba ‘yang tanong mo, Father Ron. Naririnig mo pa ba ang sarili mo? Nagtatanong ka ng isang tanong na dapat ay noong nakaraan pa natin binigyang linaw. Father, wala akong ibang minahal noon kundi ikaw. Pero noon iyon, Father. Alam mo kung paano kita minahal. Sobrang minahal kita ngunit ang taong nasaktan at umasa, nagbabago ang kaniyang damdamin. Nakakalimot hanggang tuluyang gustong ayusin ang sarili sa pagkadapa. Hindi lahat ng pagmamahal ay nananatili sa habang buhay, minsan kusa na lang itong nawawala. Hindi natin iyon maipaliwanag ngunit nagbabago at naglalaho ang nararamdaman. At nang nagdesisyon kang hindi sasama sa akin, pilit kong tinuruan ang puso ko para mabura ang pagmamahal na iyon. Huwag naman sana ako ang pahirapan mo ngayon, Father Rhon.”
“Kanina ka pa father ng father diyan.”
“Dahil ikaw na iyan Father at hindi na ang dating Rhon. Please naman, don’t make this hard for both of us. Pari ka na at may Jasper na sa buhay ko. Mahirap bang intindihin iyon?”
“Naiintindihan ko ang sinasabi mo sa akin ngunit hindi ganoon kadaling tanggapin, Den. Hindi ko inaasahang mangyari ito.”
“Father, pinili mo ang Diyos. Dapat masaya ka sa desisyon mo.”
“Hindi ko alam ngunit hindi ko natagpuan sa pagiging pari ang hinahanap kong kaligayahan at katahimikan. Gusto kong balikan natin ang nakaraan. Gusto ko sanang maging maayos tayong dalawa.”
“Pasensiya ka na Father pero pakikipagkaibigan na lang ang kaya kong ibigay ngayon sa iyo. May masasaktan na. May nagmamay-ari na sa puso ko. Kailangan nating tanggapin ang mga pagbabagong iyon. Siguro mas mainam na pagtuunan mo na lang din ng pansin ang pinili mong bokasyon.”
“Hindi ito ang para sa akin. Nararamdaman ko iyon.”
“Hindi iyan ang para sa’yo? Sinabi ko iyan noon sa’yo Father. Hindi iyan ang para sa katulad natin. Hindi ka nakinig. Ilang taon ka na sa pagiging pari? Hanggang ngayon hindi mo parin ba tanggap na isa ka ng alagad ng Diyos?”
Huminga siya ng malalim. Tinitigan ko siya. Patuloy lang ang pag-agos ng aking luha. Kung sana ang luhang iyon ay kayang ibalik ang nawala ng pagmamahal. Kung sana ang luhang iyon ay kayang ibalik ang nakaraan. Siya sana ang pipiliin ko.
“Ipapakilala ko pa ba si Jasper sa’yo Father?”
“Anong meron si Jasper at minahal mo siya, Den?”
“Nang una, naglalaro lang din siya. Iyon din yung panahong gusto kong lumimot kasi kahit anong gawin ko noon ay hindi kita kayang kalimutan. Hanggang sa ang minsan na may nangyari sa amin ay naulit nang naulit hanggang sa naramdaman ko na lamang na mahal ko na siya. Naramdaman ko din na bigla siyang nagtino. Hanggang sa napag-usapang kami na nga. Tumagal nang ilang taon at hanggang ngayon, hindi na nagbago pa ang pagmamahalan naming iyon. Siguro kung hindi mo pinili ang pagpapari, hindi ko na siya nakilala pa. Akala ko nga minsan lang darating ang pag-ibig, pero kung mananatili kang bukas sa pagdating ng bago at hayaang muling titibok ito, doon mo malalaman na kahit nabigo ka nang una, may isang taong nakalaan sa iyo. Iyon ay ang taong tinadhana talaga para sa’yo. Muntik ko na din siyang iwan dahil sa pangarap ng pamilya ko ngunit ayaw kong matulad sa’yo Father. Ayaw kong sundin ang gusto ng ibang tao. Ginawa ko na ito noon sa kanila. Sinuway ko ang kagustuhan nilang magpari ako, naging maayos ang kinalabasan ng buhay ko at sigurado parin ako na ngayon na susuwayin ko na naman sila, batid kong magiging masaya ako. Tayo ang nagpapatakbo ng sarili nating buhay. Tayo ang dapat masunod dahil tayo ang higit na nakakaalam sa gusto natin.”
“Patawarin mo na ako. Tanggapin mo na muli ako, Den.” Lumalabas na ang pagiging desperado ko at pagiging talunan. Humihikbi na ako.
“Matagal na kitang pinatawad Father. Wala kang naging kasalanan sa akin. Ngunit hindi na puwedeng maging tayo.” Nakatingin siya sa aking mga mata habang sinasabi niya iyon. Alam kong buo na ang desisyon niya. Wala na nga akong magagawa pa kundi tanggapin na lang sana ang pagkatalo.
“Gusto mo pa bang makilala ang lalaking minahal ko?” tanong niya. Naniniguro.
“Hindi ko pa kaya.” Sagot ko.
“ Tingin ko nga din. Sige, salamat. magpapaalam na ako.” Pinisil niya ang mga palad ko. Tumingin siya sa akin. Tumingin din ako sa kaniya kasabay ng pagpikit ko ang sunud-sunod na pag-agos ng luha. Tumalikod siya ngunit hinabol ko bago niya mabuksan ang pintuan ng opisina ko. Pinigilan ko siya.
“Puwede bang mayakap kita?”
Hindi iyon paghingi ng permiso dahil yakap ko na siya bago ko nasabi ang linyang iyon. Hinanap ng labi ko ang labi niya ngunit mabilis ang kaniyang pag-iwas.
“Father, hindi na puwede. Sorry, pero sana isara mo na ang kabanata ng buhay nating dalawa. May iba na akong mahal. May masasaktan na. Patawarin mo ako tulad ng pagpapatawad ko sa iyo nang di mo ako sinamahang lumabas. Paalam. Kung hindi ka masaya sa ginagawa mo ngayon, di ba sinabi ko na dati pa na laging may mga options ka sa buhay. Doon ka sa alam mong masaya ka. Paano, father, paalam at salamat sa lahat.”
Tinanggal niya ang mga kamay kong nakayakap sa kaniya. Binuksan niya ang pintuan ng aking office at hindi na siya lumingon pa nang lumabas. Sumunod parin ako at nakita kong sinalubong siya nang nakangiting si Jasper. Papasok na sana ako sa office ko nang makita ako nito at nakangiti sa akin. Nakita ko din ang pagpigil sa kaniya ni Alden ngunit hindi nito pinansin at lumapit siya sa akin. Naroon ang isang inosenteng ngiti. Ngiting hindi niya alam na ang kaharap niyang pari ay nasasaktan niya. Ngunit ano nga ba ang talagang alam niya sa laman ng aking puso?
“Jasper po, father.” Kinuha niya ang mga kamay ko at nagmano.
Humugot ako ng isang malalim na hininga. “Kaawaan ka ng Diyos.”
“Father, kaibigan po ako nina Terence at Lando. Naikukuwento ka ho nila sa akin noong nasa Dubai pa ho kami.”
“Alam mo ang tungkol sa akin? Iyong tungkol sa amin?”
“Ang aling tungkol sa ho inyo? Iyong tungkol ho sa inyo dati ni Alden father, nalaman ko ho kay Alden mismo pero hindi ho kina Terence. Bilib na bilib nga ho ako sa inyo dahil kinaya ninyong talikuran ang pagmamahal ninyo sa katawang lupa at pagtuunan ng pansin ang paninilbi ninyo sa Diyos. Mapalad ang simbahan na may kagaya ninyong kayang isakripisyo ang pag-ibig. Hinangaan ko ho kayo, Father. Nang malaman ko ang kuwento ninyo ni Alden na mas pinili mo ang pagsilbihan ang Diyos, nagising ako sa mali kong nakahiligang maglaro sa apoy. Dati-rati father, magulo ang buhay ko, hindi ako nagseseryoso sa pag-ibig. Para sa akin, init lang ng katawan lahat. Ngunit kung kayo ho, kaya ninyong isakripisyo ang inyong pag-ibig at talikuran ang makamundong pagnanasa sa buong buhay ninyo, ako pa kayang isang ordinaryong tao lang na ang hangad ay kaligayahan na walang sinasaktang ibang tao ang hindi kayaning mahalin at ipaglaban ang taong alam kong mamahalin ako ng ako lang hanggang sa aming pagtanda.”
Hindi ako nakapagsalita. Ngumiti ako kahit na namumula ang aking mga mata sa pagpigil ng pagtulo muli ng aking luha. Hanggang sa huli ay tanging kabutihan parin ang sinasabi ni Alden sa aking likod. Iyon parin ang nakikilala ng ibang tao tungkol sa akin. Wala siyang ginawa kundi purihin at igalang ako kahit na sinaktan ko pa siya noon.
“Mauna na ho kami, Father.” Si Alden. Inakbayan niya si Jasper. Nasa mukha nito ang ngiting nagsisimbolo ng ibayong kaligayahan.
“Sana father, mataon na makapasyal ka kina Terence na naroon kami para mas mahaba po ang ating kuwentuhan. Sana din ho magiging magkaibigan din ho tayo. Pupunta kami ngayon doon, sosorpresahin ko ang dalawang iyon. Alam nila na may karelasyon na ako ngunit hindi ko sa kanila sinasabi kung sino.”
Sinuklian ko ng ngiti ang sinabi niya. Hindi pa ako handa.
“Kinagagalak ko hong makilala ko kayo, Father. Tuloy na ho kami.” Paalam niya.
“Mag-iingat kayo.” Matipid kong sinabi dahil bibigay na ang tuhod ko.
“Hanggang sa muling pagkikita ho. Maraming salamat, Father.”
Nakita ko ang pag-akbay ni Alden kay Jasper. Walang pag-aalinlangan. Walang pagkukunwari. Hindi nila ikinakahiya ang pagmamahalan nila. Parang nawalan ako ng lakas. Tuluyan akong napaluhod. Lumuluhod ako dahil sa pagsisisi. Binalot na nga ng kasamaan ang aking buhay binalot pa ito ng kalungkutan. Lumuha man ako ng dugo, magsisigaw-sigaw man ako, wala na akong magagawa pa. Humagulgol ako ng humagulgol at tumingin kay Kristo na nakapako sa krus. Parang gusto ko din magpapako dahil sa pagsisisi.
“Diyos ko, anong mga pagkakamaling desisyon ang ginawa ko sa buhay ko? Hindi lang ikaw ang niloko ko at sinasaktan kundi mga taong nakapaligid sa akin at tunay na nagmahal ngunit naging ipokrito lang ako sa tunay kong nararamdaman. Patawarin mo ako Diyos ko. Patawad po.” Dasal ko sa panginoon.
Matagal. Matagal akong lumuha at nakaluhod. Matagal kong dinamdam ang pagsisisi. At sa araw na iyon, muli kong sinara ang nakabukas na kabanata ni Alden sa buhay ko. Isang masakit na kabanata ngunit nagkaroon naman ng malinaw na pagtatapos.
Dahil sa sakit na napagdadaanan ko ay hindi ko nagawang ayusin ang buhay ko sa mas tamang direksiyon. Sa tulad kong nabigo at nasaktan ang tanging alam kong gawin ay ang humanap ng kasiyahan. Kasiyahang makapagpapalimot sa akin sa mga mapapait na karanasan sa pag-ibig. Natuto akong maglasing ng lingid sa kaalaman ng mga nakakarami sa mga nasa parokya ko. Sa tuwing wala akong misa ay umaalis ako at pumupunta sa Manila at kailangan kong magdisguise ng ibang hitsura para makapasok sa mga gay bar na kung saan ay may mga sumasayaw na hubu’t hubad. Doon ko ibinubuhos ang mga frustrations ko sa buhay. Iyon lang ang alam kong paraan para tuluyang makalimot.
Laman din ako ng mga sinehan na hindi na importante kung ano ang mapapanood, ang mahalaga ay kung ano ang puwedeng magawa sa loob. Nagkalat ang mga tambay na katulad kong naghahanap ng panandaliang sarap. Madami ding mga kabataan ang naghahanap ng mapagkakakitaan. Sabi nga nila, ang pagiging kolboy ang trabahong hindi mo kailangang makatapos, hindi hinahanapan ng diploma o NBI, trabahong porma at hitsura lang ang tanging puhunan. Mabilis ang pera ngunit kailangan ng tibay ng sikmura. Mas pangit ngunit maperang customer, mas may tiyansang magkapera.
Naroon ako hindi para manood ng malaswang pelikula, hindi din para magkapera dahil may pera naman ako at hindi na bagay sa akin ang magkolboy dahil may edad na din ako. Naroon ako para sa panandaliang aliw, sarap at kahit papano ay makalimot sa mga kapalpakan ng nakaraan. Doon minsan ako ang lumuluhod ngunit kadalasan ako ang nagpapaluhod. Sa guwapo ko at kahit papaano ay may maibubuga pa din naman akong tikas at tindig ay hindi ako nahihirapang makahanap ng guwapo at batang kaulayaw. Inaamin ko, talunan ako. Wala ng ibang matinong maisip. Iniwasan ko na din muna ang pumunta at makasama sin a Terence at Lando. Natatakot akong muling harapin ang katotohanang naroon din si Alden at Jasper. Hindi ko iyon kakayanin.
Halos kakilala ko na sa mukha lahat ang mga naroon. Hindi nga lang ako nakikipag-usap. Ni hindi ko ibinibigay ang aking pangalan. Ni halos hindi ako makilala dahil sa lagi akong naka-hood na jacket. Naroon ako hindi para maghanap ng full time na karelasyon. Hanggang do’n lang ang lahat. Paglabas ko sa sinehan o gay bar, pari na uli ako. Madami na ako natikman na mga kabataan. Edad labin-anim, labimpito at may mga expert na din sa gulang na 25 hanggang 27. Sa tulad kong gwapo, ako ang nilalapitan. Ang ilan, ayaw tanggapin ang bayad dahil ang hinihingi ay ang celphone number ko. Ilan naman ay gusto ng sumama sa akin para sa relasyon. Relasyon? Para namang mauuwi sa kasal ang relasyong sinasabi nila sa akin. Para namang tatagal ang buwisit na relasyon na iyan. May mga tapat bang pag-big na tumatagal sa tulad ko. Hindi ba libog lang ang lahat? Hindi ko alam pero tuluyan ng naglaho ang paniniwala kong may tumatagal at wagas na pag-ibig sa katulad ko. Tuluyan nang nasira ng mga karanasan ang aking pagtitiwala.
Isang araw na pumasok ako sa sinehan ay may isang kabataang lalaki kung titignan ng mabuti ay nasa edad na ito na hindi lumalampas sa 20. May dala siyang backbag na pumuputok sa dami ng laman. Palipat-lipat siya ng upuan. Napansin ko na sa tuwing may lumalapit sa kaniyang matandang bakla o kahit pa hindi ganoon kagurang basta hindi niya gusto ay lumalayo siya. May isang baklang nainis at sinabihan siyang papasok-pasok siya sa lugar na ganoon e, nag-iinarte naman na akala mo ginto ang nasa pagitan ng legs niya. Hindi na lang umimik ang pobreng kabataan hanggang sa pinasya nitong lumabas na lang. Ngunit bago siya lumabas ay matagal na nakatingin sa akin. Tinging parang nagpapasunod. Hindi ko man gaano maaninag ang mukha pero alam kong ako ang tinitignan niya. Ako kaya ang type niya? Sinundan ko siya. Umupo siya sa bangketa na parang anlalim ng iniisip niya. Lakas loob ko na lang siyang nilapitan.
“Bago ka dito? Kanina pa kasi kita pinagmamasdan sa loob.”
Hindi siya nagsalita. Nakatingin sa malayo. Ayaw niyang ipakita ang mukha sa akin.
“Puwede bang makipag-kaibigan?” tanong ko muli. Nagiging misteryoso na siya sa akin.
Ngunit parang wala siyang naririnig ngunit nakita ko ang sunud-sunod na paghinga niya ng malalim. Parang may kinokontrol siyang emosyon sa loob. Natatakot kaya siya sa akin? First time niya kayang gawin ang ganito? Virgin?
“Mukhang hindi ka yata sigurado sa pinapasok mo. Puwede naman muna tayong magkuwentuhan.” suggestion ko para makuha muna ang loob niya. Baka nga kasi nangangapa pa at wala pa siyang kamuwang-muwang sa mga totoong kalakaran sa buhay na gusto niyang pasukin. Nilingon niya ako. Halata sa mukha niya ang pagkalungkot. Natigilan ako. Parang hindi ako makapaniwala. Bigla akong kinalabutan sa aking nakita.
Ang hugis ng mukha, ang tubo ng ilong at ang kulay ng kutis…parang hawig kay Aris. “Sige. Pasensiya ka na sa abala.” Paalam ko sa kaniya. Pagtalikod ko ay narinig ko siyang nagsalita.
“Sandali lang po.”
Lumingon ako. Nakita ko ang ngiti niya. Hawig niya si Aris. Ganoon na ganoon ngumiti si Aris. Parang anak ko na lamang siya ngunit inaamin ko, nahuhulog ang loob ko sa kaniya. Hindi ko alam kung anong magneto mayroon siya ngunit tuluyan nitong hinihigop ang aking atensiyon. Hindi siya katulad ng iba sa loob. Iba siya. Saan ako dadalhin ng bagong kakilalang ito. Ano ang magiging papel niya sa buhay ko ngayong tuluyan na akong nasadlak sa pagkakasala?
ENJOY AND PLEASE LEAVE YOUR COMMENTS
