kaplogan,pinoy kaplogan,male to male kwento,kwentong malibog,kwentong kalibugan, hot pinoys planet,emil aniban,pinoy indie films,usapang astig,cute pinoy,cute pinay, OFW,KSA,chatroom,radio online,mensexret,xtube,pinoy xtube,tambayang lonely boys,pinoy radio online, usapang lalake sa lalake,bisexuals,gay,manhunt,pinoy gay blog,gay stories,top gay blog philippines, bromance,hot filipino men,extreme boys,be free forever,bear men,masseur,teaser,Philippines, pinoy gay,tambayan ng ofw,kwentong malibog gay,
Bukod kay tito, wala ng iba pang nakakaalam sa tunay kong pagkatao. Sa edad kong 21, hindi pa ako handang iladlad iyon sa aking mga magulang at mga kapatid. Isang pagkataong hindi ko pa napaghahandaang sabihin sa kanila. May balak naman akong ipagtapat sa mga magulang ko ang tunay kong pagkatao ngunit iyon ang araw na sasama na dapat ako kay Aris. Ngunit ngayong wala na kami at may asawa na siya, ay hindi na kailangan pang malaman nila. Magiging sikreto na iyon at kung mabubunyag man, hindi ko sila bibigyan ng kahit anong kahihiyan o dahil sa isang relasyon sa kapwa ko lalaki. Gusto ko na sanang talikuran ang aking pagiging alanganin dahil wala na din lang dahilan para manatili sa ganoong buhay. Hindi-hindi ko na matatakasan ang pagiging ako ngunit alam kong ang pagsilbi sa Diyos ang magiging mabisang paraan para tuluyan akong makalimot sa sakit ni nilikha ni Aris.
Nagiging maingat ako sa aking kilos, pananalita at mga gamit tulad ng mga litrato ng hubad na mga lalaki na masinop kong itinatago at kinakandado na ni isa sa kanila ay hindi makikita. Sobrang pinakaingat-ingatan kong sabihan ako ng Senior Superintendent sa PNP na papa ko na bakla ako at ayaw ko ding pagtsismisan sa school ang school supervisor kong mama na bakla ang panganay niyang anak. Isa pa ay may pangalan ang pamilya namin sa lipunan at ayaw kong ako ang unang dudungis sa pangalang iyon dahil lamang sa pagiging alanganin.
Kaya nga kahit mahal ko si Aris ay ginusto kong makipagrelasyon sa kaniya ng patago at titira kami sa hindi magambala ang reputasyon ng aking pamilya. Sila ang iniisip ko at hindi ako. Ang maaring sasabihin ng ibang tao sa aming pamilya ang pinahahalagahan ko. Gusto kong ituon na lamang ang lahat sa paninilbi ko sa Diyos dahil sa sakit na likha ng una at kaisa-isa kong pag-ibig. Pero kung kailan ko inihahanda ang aking sarili ay saka nagkaroon ng isang kahihiyan ako ang gumawa hindi lang sa akin kundi sa buo kong pamilya.
Masayang nagsalu-salo noon ang pamilya ko kasama ng mga bisitang pari ni tito, ilang hepe at mga pulis na matagal ng barkada ni papa at ilang kaeskuwela ng kapatid kong nasa college na din. Wala namang okasyon ngunit dahil nalaman ng mga kapitbahay namin na naroon si tito ay nagsidatingan sila sa bahay. Ang hepe din at ilang mga pulis na kasama ni papa sa trabaho ay pumunta doon para samahan ang isang ikakasal na kasamahan nila sa trabaho at makipag-usap kay tito tungkol sa gaganaping beach wedding. Isang nagkataong pagkakatagpo.
Nasa kuwarto ako noon at dinidibdib parin ang sakit ng pagkabigo. Ayaw kong lumabas. Ayaw kong makipag-usap sa kahit kanino. Gusto kong mapag-isa. Gusto kong simulan ang paglimot. Isang sunud-sunod na katok sa pintuan ang gumulantang sa akin at nang buksan ko ay si tito ang naroon.
“Si, Aris nasa labas. Nakainom. Gusto ka daw makausap.”
Nabigla ako. Hindi ko inaasahang gagawin niya iyon lalo pa’t nakainom pa. Kailan pa siya natutong maglasing?
“Tapos na kami tito. Sana sinabihan ninyo na ayaw ko ng makipag-usap pa sa kaniya.” Buo na ang loob ko.
“Sinabi ko na. Hindi raw siya aalis kung hindi ka lalabas para kausapin at pakinggan siya sa kaniyang paliwanag. Lasing siya at bago lumala ito, lumabas ka na muna, anak at kausapin mo siya. Matapang ang mga lasing. Hindi nila kontrolado ang kilos at bunganga. May mga bisita tayo. Kilala ko ang papa mo kapag nagalit.”
Mabait si papa ngunit hindi kapag galit. Wala siyang inaatrasan, wala siyang pinakikinggan kaya natakot ako na baka magkaroon ng hindi magandang mangyari kung hindi ko haharapin si Aris.
“Magdadamit lang ho ako. Sabihin ninyong maghintay lang siya sandali sa labas.”
“Pinapasok ko na siya. Nasa malapit lang sa pool. Nakaupo. Malapit siya kina Papa mong nag-iinuman.”
“Pinapasok niyo na? Bakit? Sana sa labas niyo n lang ho muna pinaghintay.”
“Taong pumunta siya dito kahit sabihin na nating nakainom siya. Tao mong haharapin at kausapin. Hindi siya masamang tao anak. Kausapin mo siya ng mahusay. Saka lalong maghihinala ang Papa mo kung sa labas kayo nag-uusap.”
“Galit ako sa kaniya. Hindi na naming sana kailangan pang mag-usap tito. Ngunit dahil nandiyan na siya kaya haharapin ko ho siya.”
“Mabuti naman. Pride na naman pinapairal mo, ibaba mo kahit konti lang. Hindi iyan nakakatulong. Kung gusto mong magpari, dapat may tainga kang makinig, may utak kang mag-isip ngunit mas malaki ang puso mong umunawa.”
“Hindi pa ako pari. Tao ako ngayon. Nasasaktan at nagagalit.”
“Ang mga pari ay tao din, anak. Huwag mong kalimutan ‘yan.”
“Ako na kasi bahala dito, tito. Sige na at lalabas na ho ako.”
“Pinapaalahanan lang kita. Kumilos ka ng naaayon sa pagpapalaki ko sa’yo.”
Hindi na ako sumagot. Minabuti kong ayusin ang sarili ko dahil ayaw kong makita ako ni Aris na nade-depress sa ginawa niya sa akin. Gusto kong humarap ako sa kaniya na maayos at parang walang pinagdadaanan. Sa paraang ganoon ay makabawi man lang ako. Kung ipakita kong nasasaktan ako, ibig sabihin no’n ay talo ako sa kaniya. Ang tanging alam kong mabisang ganti sa taong nang-iwan at nanloko ay ang ipakita at ipadama sa kanilang masaya ka padin at malakas sa kabila ng kanilang pang-iiwan. Doon ay naipaparamdam mo na hindi mo sila kawalan. Doon ay napapakita mong kaya mong mabuhay at umangat nang kahit wala na sila sa buhay mo.
Paglabas ko ay nakita ko siyang nakaupo. Tahimik. Malungkot. Ilang dipa lang ang layo niya kina papa. Plano kong hindi na siya patatagalin. Pauwiin ko na siya pagkatapos ng sandaling pag-uusap.
“Katatapos lang ng kasal mo ah, anong ginagawa mo dito?” casual lang ang pagkakasabi no’n.
“Pakinggan mo naman ako bhie. Hindi ko na kasi kaya ginagawa mo. Antaas mo. Sobrang taas mo na hindi ko kayang abutin.”
“Hindi ako nagmamataas. Nagiging ganito ako ngayon dahil sa ginawa mo. Lasing ka pa talagang pumunta dito. Ang lagi kong pinagtataka, alam mo naman pala kung saan ako nakatira ngunit sa tatlong taon, ni hindi mo ako nagawang bisitahin? Ni hindi ka man lang nag-alala? Ni hindi mo man naisip kung buhay pa ako o patay na? At ngayong pag-aari ka na ng iba ay saka ka pupunta dito na nakainom pa?”
“Naglasing ako dahil hindi ko kaya ang ginagawa mo sa akin. Gusto kong magkaroon ng lakas ng loob. Uminom ako dahil gusto ko munang kalimutan ang sakit pero kahit pala nakainom na ako, hindi parin kayang tanggalin ka sa isip ko. Isa lang ang gusto ko naman ngayon e, ang makipag-usap sa iyo. Yung maipaliwanag ko ang dahilan kung bakit kami ikinasal ni Angeli.”
“Wala na tayong kailangan pang pag-usapan. Di ba, malinaw ko naman sinabi iyon sa’yo sa simbahan? Tapos na tayo. Wala na tayong dapat ayusin kasi nasira mo na. Nakapagdesisyon na ako na magpari ako. Tapos na tayo.”
“Gano’n na lang iyon! Magpapari ka? Tapos na tayo. Gano’n na lang sa iyo kadali iyon ha!” malakas ang pagkakasabi no’n. Ngunit sa tulad kong galit din, naguguluhan at bigo, nawala sa isip ko kung nasa’n kami ng oras na iyon.
“Gano’n nga lang din yun. Dahil ganun din lang kadali sa iyo ang mangako at magpahintay. Ang mag-asawa ng babae at talikuran ako. Sa tingin mo ba ganoon din lang kadali na sinikap kong magmahal ng isa lang at talikuran ang pangarap ng pamilya ko sa akin at ang pangarap kong sundan ang yapak ng tito kong maging pari? Sa akala mo ba madaling maghintay at maniwala sa pangako kahit ilang taong hindi na nagpapakita at nagpaparamdam ang taong inaasahan mo at minahal? Nasa’n ang madali sa ginawa mo?”
“Hindi ako pumunta dito bhie para makipag-away. Pumunta ako ditto para magkaliwanagan tayo. Nasaan ang tito mo? Sinabi niya sa akin na bago ang kasal ay maipapaliwanag na niya sa iyo ang lahat. Sinabi niyang magiging ayos lang lahat. Nangako siya sa akin na hindi magkakaroon ng gulong ganito kaya nga itinuloy ko ang pagpapakasal dahil sinabi niyang sa tulong niya ay maiintindihan mo ako.”
“Huwag kang mandamay ng ibang tao sa ginawa mo. Paulit ulit lang naman tayo eh! Kung anuman ang sasabihin mo ngayon, hindi na magpapabago pa ang desisyon ko. Tapos na tayo. Wala na akong papaniwalaan pang sasabihin mo. Kung anuman ang paliwanag mo, wala na din lang silbing pakikinggan ko kasi nakapagdesisyon na ako. Sabihin mo na ang gusto mong sabihin, ma-pride ako, di ako marunong makinig…kahit ano…pero nakapagdesisyon na ako. Makakaalis ka na.”
“Bakit ka ganyan sa akin? Mahal kita! Mahal na mahal kita at alam kong mahal mo din ako! Pero bakit mo lalong pinahihirapan ang sitwasyon. Bakit hindi mo ako kayang pagkatiwalaan!”
“Tama ka, kaya nga ako nagkakaganito dahil mahal kita e. Mali ka kung sinabi mong hindi kita pinagkatiwalaan, kaya ako ganito ngayon dahil nagtiwala ako sa iyo ngunit sinira mo lang kahapon. Umasa ako! Naghintay ako! Naniwala sa mga pangako mo! Ngunit anong ginawa mo? Niloko mo lang ako. Pinaasa mo lang ako sa wala.”
“Hindi, Rhon, hindi ka nagtiwala sa akin. Siguro mahal mo lang ako ngunit hindi buo ang tiwala mo sa akin. Kaya tayo nagkakaganito dahil hinding-hindi mo ako binibigyan ng pagkakataong sabihin ang lahat-lahat ng niloloob ko. Hindi ka nagtitiwalang lahat ng ginagawa kong ito ay para sa atin. Hindi ka nagtitiwalang matutupad ko lahat ang pangako ko sa iyo. Kung hindi kita mahal at kung walang sapat na dahilan ang pagpapakasala kong ito sa’yo, sa tingin mo ba, pupuntahan pa kita dito at hingin ang iyong pang-unawa at pagtitiwala? Sa tingin mo ba magpapakababa ako sa iyo ng ganito. Sa tingin mo ba, tito mo pa ang magkakasal sa amin? Kung niloko kita, kung hindi ko na tutuparin ang pangako ko sa iyo, sana wala na ako dito ngayon, sana sinunod ko ang kagustuhan mong kalimutan na lang ang lahat.”
“Hindi pa ba malinaw sa iyo! Isang pagkakamali ang mahalin ka at pagkatiwalaan. Tapos na tayo makakaalis ka na!” tumayo ako at tinuro ang gate.
“Mahal kita! Magtiwala ka naman sa akin! Makinig ka naman kahit ngayon lang!” sigaw din niya.
“Rhon!” sigaw iyon ni Papa.
Napalingon ako sa kanila. Lahat ng bisita nakatingin sa amin. Hawak ni Mama si Papa. Mukhang pinapakalma. Si Tito naman ay nakayuko. Lahat ng mga bisita ni Papa ay parang gulat na gulat na nakatingin at nakikinig sa palitan namin ng salita na alam kong dinig nilang lahat. Para akong nahimasmasan. Para akong bumalik sa katinuan. Ang gusto ko sa sandaling iyon ay biglang malusaw nang matakasan ang kahihiyan. Umatras ako at nang makakuha ng tiyempo ay binilisan kong maglakad palayo do’n. Wala akong nilingon. Parang wala akong nakikita. Blangko ang lahat ng mukha ngunit dinig ko ang sigaw ni Aris!
“Hindi mo kailangan magpari dahil lang sa ginawa ko! Mahal kita alam mo ‘yun. Gusto ko lang ng tiwala mo. Hinding-hindi ako mawawala sa iyo. Hihintayin kita Rhon, tandaan mo yan. Hihintayin k…”
Papasok ako ng bahay ng marinig ko ang sigaw ni Mama. Dinig ko ang pagkakagulo nila at kalabog. Paglingon ko ay nakita kong ginugulpi ni Papa si Aris. Kitang-kita ko ang pagsuntok nito sa kaniyang mukha at ang mga tadyak. Parang hindi ako nakakilos. Napakabilis ng mga pangyayari. Parang lahat tuod na hindi na makakilos dahil lahat ay nagulat. Ako man din ay parang naitali. Ngunit nang makita kong duguan na ang mukha ni Aris ay parang kidlat ang bilis kong saklolohan siya.
“Pa, tama na, maawa kayo sa kaniya!” tumayo ako sa harapan niya. Inihanda ko ang aking sarili na kung sasaktan ni Papa si Aris ay sa akin dadapo ang kaniyang suntok at sipa.
Noon ko lamang nakita si Papa na nagalit muli. Hindi na siya iyong mapagmahal na ama, hindi na din siya yung kalmadong nakilala ko.
“Umalis ka dito sa bahay! Hindi mo na kami binigyan ng kahihiyan!”
Napalunok ako. Hinding hindi ko inaasahang maisigaw ni Papa sa akin iyon. Kahit sa panaginip ay hindi ko naisip na sisigawan niya ako sa harap ng mga ibang bisita at palisin sa bahay namin.
“Kinakahiya kita! Hinding hindi ko matanggap ang ganitong kahihiyang ginawa mo sa pamilya natin! Lumayas ka sa pamamahay ko at kahit kailan huwag na huwag ka ng magpapakita sa amin!”
Nakita ko ang luha sa mata ni Papa. Galit siya ngunit alam kong nasasaktan din siya sa ginagawa niya. Alam kong tinutulak siya ng galit para sabihin ang mga masasakit na namutawi ng kaniyang labi.
“Pa, aalis ako. Huwag kayong mag-alala, aalis ako pero pakiusap lang na huwag na ninyong saktan si Aris dahil kahit kailan ay wala kayong karapatang pagbuhatan siya ng kamay.”
“Kinakampihan mo ang lalaking ‘yan. At ano ang tawag ko sa kaniya? Boyfriend mo? Nobyo mo?”
“Noon ‘yun ‘Pa. Hindi na kami ngayon. Patawarin po ninyo ako kung hindi ako yung inasahan ninyong ako. Kung nabigo ko kayo. Pero sana hindi dahil ganito kami ay may sapat na kayong dahilan para saktan niyo ako o siya. Sabihin na nating bakla ako, wala parin kayong karapatang saktan ako o sinuman man sa aming dalawa. Hayaan ninyo, aalis po kami.”
“Para ano ha? Aalis kayong dalawa? Magsasama kayo?”
“Hindi Pa! Babalik siya sa asawa niya. At ako, hayaan ninyo akong hahanap sa talagang kalulugaran ko. Kung hindi ninyo ako matanggap bilang ako, ang Diyos ‘Pa hindi siya nanghuhusga ng anak niya.”
Natigilan si Papa. Nakatingin sa amin. Inalalayan ko si Aris na bumangon. Hinatid ko siya sa gate. Nakatingin lahat sila sa amin. Umiiyak ako. Sobrang sakit ang nararamdaman ko. Nag-asawa ang lalaking pinakamamahal ko at ngayon naman ay isinusuka na ako ng sarili kong pamilya. Parang lahat ng daan na puwede kong tahakin ay biglang dumilim. Pagkalabas namin sa gate ay humagulgol na ako.
“Huwag kang umiyak lalo akong nasasaktan.” Iyon ang sabi ni Aris na noon ay parang nahimasmasan sa kalasingan. Hawak niya ang kamay ko. “Sumama ka na lang sa akin. Handa kong iwan ang lahat.”
“Please lang Aris. Nawala ka na sa akin, ngayon naman ang pamilya ko. Nabuhay ako ng ilang taong umasa at maghintay sa iyo. Sa iyo umikot ang pangarap ko. Sa’yo lang puso’t isipan ko. Nakalimutan kong mangarap para sa sarili ko. Nakalimutan kong magmahal ng iba bukod sa iyo. Ngayon naman, hayaan mo na lang akong isipin naman ang sarili ko na hindi ka kasama. Iyon lang hinihiling ko ngayon. Kung talagang mahal mo ako, palayain mo na ako.” Tinanggal ko ang kamay niya sa aking kamay. Gusto niyang hawakan muli ang mga ito ngunit mas mabilis ang ginawa kong pag-iwas.
“Sorry. Hindi ko gustong sa ganito aabot lahat. Sobrang nasasaktan ako ngayon.”
“ Hiling ko lang, hayaan mo na lang ako. Kung tayo para sa isa’t isa, darating yung araw na iyon. Pero kung hindi, kahit anong gawin nating pakikipaglaban tulad ngayon, hindi iyon mangyayari. Ang mali lang natin, sobrang nangarap tayo, nag-expect ng malaki sa pangarap na iyon at hinayaan nating doon na umikot ang buong buhay natin kaya nang mangyari ito, hindi na natin napaghandaan pa dahil masyado nating pinangarap ang mga magagandang puwedeng mangyari sa ating dalawa.”
“Babawi ako sa iyo, bhie. Hindi man ngayon ngunit tandaan mo, babawi ako sa sakit na pinagdadaanan mo ngayon.”
“Huwag ka na lang mangako. Napakasakit maghintay sa pangakong hindi natutupad.”
“Sumama ka na sa akin ngayon.”
“Hindi mo ba narinig ang sinabi ko? Hayaan mo na ako. Sige, umalis ka na. mag-eempake pa ako. Huwag mo na akong guluhin ngayon. Bahala na ako sa buhay ko. Nakikiusap ako sa iyo. Huwag mo na akong guluhin pa. Gusto ko nang matahimik.”
Pagkatapos no’n ay tumalikod na ako. Naka-ilang hakbang palang ako ng di ko matiis na hindi siya lingunin, binubuksan na niya ang kaniyang kotse ngunit nakatingin sa akin. Pinagpatuloy ko ang mabigat na paghakbang ng aking paa ngunit parang may gusto akong gawin sa huling sandali at paglingon kong muli para balikan siya ay nasa likod ko na siya yumakap siya sa akin. Sobrang higpit. Iyon din sana ang gusto kong gawin, ang mayakap siya sa huling sandali para maramdaman niyang pintig ng puso niya at ang pintig ng puso ko ay iisa ngunit kailangan na naming magpaalam sa isa’t isa. Masyado nang magulo ang lahat. Naramdaman ko ang labi niya sa labi ko. Napapikit ako. Ninamnam ko ng husto ang tamis ng huling halik na iyon. Gusto kong ikulong ang halik na iyon sa aking alaala. Tumagal ang halik na iyon. At nang magmulat ako ay nakapikit parin siya. Tulad ko, alam kong ayaw na din niyang matapos ang halik na iyon. Nang ilayo ko ang labi ko sa labi niya, nakita ko ang luha na bumabagtas sa duguan niyang pisngi. Gano’n din ako, nadagdagan ang luha sa basa kong pisngi.
Muli niya akong niyakap. At tulad ng dati niyang ginawa, paanas niyang binulong sa puno ng aking tainga ang kaniyang huling bilin…
”Bhie, hindi kita hahanapin ngunit alam mo kung saan mo ako babalikan. Alam mo kung saan ako maghihintay. Doon wala akong sawang maghintay sa iyo. Kahit gaano pa kasakit…kahit gaano pa katagal..maghihintay ako sa iyo.”
Kasabay ng pagbitaw niya sa akin ang malungkot niyang paglayo sa akin. Pagsakay niya sa dala niyang kotse ay napaupo ako at pinagmasdan ang kaniyang pag-alis. Umiyak ako. Gusto kong pagpasok ko sa gate namin ay maibuhos ko na lahat ang sakit na aking nararamdaman. At sa pag-alis ko sa bahay, sisikapin kong baguhin ang aking mga pangarap…ang buhay na hindi na kulong ng pangarap namin ni Aris. Ang buhay na hindi na umiikot sa paghihintay. Hindi ko sigurado kung paano ko sisimulan ngunit kailangan. Ngayon pa na pati pamilya ko ay iniwan na ako…ngayon pa ba ako padadaig sa tunay na hamon ng buhay?
ABANGAN...
