kaplogan,pinoy kaplogan,male to male kwento,kwentong malibog,kwentong kalibugan, hot pinoys planet,emil aniban,pinoy indie films,usapang astig,cute pinoy,cute pinay, OFW,KSA,chatroom,radio online,mensexret,xtube,pinoy xtube,tambayang lonely boys,pinoy radio online, usapang lalake sa lalake,bisexuals,gay,manhunt,pinoy gay blog,gay stories,top gay blog philippines, bromance,hot filipino men,extreme boys,be free forever,bear men,masseur,teaser,Philippines, pinoy gay,tambayan ng ofw,kwentong malibog gay,
Abala ako sa pag-aayos sa mga gagamitin ni tito sa kasal kaya wala sa isip kong tignan ang pangalan kung sino ang ikakasal. Hindi ko na din pa kinulit si Tito dahil abala din siya, basta ang sinabi lang niya ay malapit na kakilala ngunit medyo iba ang ngiti niya sa akin. Kung kakilala, maaring nakilala lang at hindi siya malapit sa akin.
Paglabas ko para ayusin ang mga iba pang kailangan ay nakita ko ang pagdating ng mga ikakasal. Unang napansin ko ang babae na payat ngunit makikita ang tapang sa kaniyang mukha. Naroon ang kakaibang saya ng isang nagmamahal. Alam kong may kakaiba sa kaniya ngunit napalitaw ng make up ang likas niyang ganda. Palapit na ako sa kanila at sabihing maghanda na dahil ilang minuto na lamang ay magsisimula na ang kasal nang biglang lumingon sa akin ang lalaking ikakasal na kanina ay nakatalikod dahil kinakausap niya ang mapapangasawa. Halos mabitiwan ko ang aking mga dala-dala nang mapagsino ko kung sino siya.
“Aris!”
Iyon lang ang nasabi ko. Parang gumuho ang mundo ko. Nanlambot ang tuhod ko na parang biglang umikot ang aking paningin. Nanginginig ang buo kong katawan sa pagkabigla at para akong binuhusan ng malamig at nagyeyelong tubig. Hindi ako makakilos. Gusto kong magsalita ngunit walang tinig na lumalabas sa aking bunganga.
“Rhon, alam kong alam mo na tungkol dito. Nag-usap na kami ng tito mo. Sandali lang Angeli ha.” Kaswal niyang pagpapaliwanag. Hindi siya nagulat. Parang walang kahit anong takot sa kaniyang mukha.
“Ah, siya pala si Rhon. Ipakilala mo naman ako sa kaniya.” Magiliw ding bati ni Angeli na parang kung magsalita ay marami na siyang alam tungkol sa akin. Parang alam niya ang tungkol sa amin.
“Rhon, si Angeli. Ang mapapangasawa ko. Angeli, si Rhon…nabanggit ko na sa iyo kung sino siya sa buhay ko.”
Ngumiti si Angeli. Nilahad niya ang kaniyang kamay. Gusto kong tanggapin para kamayan siya ngunit para akong tuod doon. Sa pagkabigla ay hindi ko talaga alam kung ano ang nangyayari.
“Nice meeting you Rhon, sa wakas nakilala din kita.” Nanatiling nakataas ang butuhang palad ni Angeli ngunit kabastusan mang maituturing ay tumalikod na ako kasabay ng pagbagsak ng aking luha. Sa wakas ay lumabas ang luhang saksi ng kung anong bigat ng aking dinadala. Gusto kong magwala. Gusto kong sumigaw sa galit. Lumabas ako sa simbahan. Hindi ako lumingon. Gusto kong lumayo do’n. Sumakay ako sa kotse ni tito. Nilakasan ko ang pagsara no’n at do’n ako humagulgol ng humagulgol. Paulit ulit akong nagmura ng nagmura para maibsan ang bigat ng aking dinadala at mahimasmasan sa pagkabigla…
“Tang ina niya! Tang-inang manloloko…tang-ina..tang ina.,..”
Hindi ko napansin ang malakas na katok sa pintuan ng kotse at ang pilit nitong pagpapabukas. Si Aris. Nagmamakaawa ang mukha. Naroon ang lungkot.
“Bakit mo ginawa ito?” sigaw ko sa kaniya pagkabukas ko ng pintuan ng kotse. Nagmamdali siyang pumasok.
Niyakap niya agad ako at hinalikan sa labi.
“I miss you! Sobrang miss na miss na kita bhie!”
Halos madala ako sa halik niya at yakap dahil sobrang pinangarap ko ang sandaling mahalikan siyang muli at mayakap ngunit hindi sa pagkakataong ganito. Malayong inisip kong hahalikan niya ako sa araw ng kaniyang kasal. Mabuti at tinted ang kotse ni tito ngunt bago tuluyang lumambot ang galit ko sa kaniya ay nagawa kong itulak. Biglang bumalik sa utak ko ang ngayon.
Isang malakas na suntok sa sikmura ang pinakawalan ko. Namula siya na parang hindi makahinga.
“Ano to ha! Anong ginagawa mo?” marami pa sana akong gustong tanungin ngunit alam kong kahit ano pa ang isasagot niya ay wala ako sa katinuan para unawain ang lahat.
Hindi siya sumagot. Ngunit nakita ko sa kaniyang mga mata na marami din siyang gustong sabihin sa akin. Bumunot siya ng napakalalim na hininga.
“Pinaasa mo ako. Gumawa ka ng desisyon na hindi ko man lang alam?”
“Anong pinagsasabi mo? Idinaan ko sa tito mo ang lahat para sana lalo mong maintindihan dahil alam kong kung ako ang magsasabi sa iyo ay hindi mo ako bigyan ng pagkakataong tapusin ang lahat ng paliwanag ko. Hindi mo ako bibigyan ng oras para idetalye ang lahat para maintindihan mo.”
“So, nag assume ka na hindi ko maintindihan kaya ka na lang nagpakasal?”
“Nangyari na kasi minsan ito. Ayaw mo akong intindihin. Ayaw mong makinig. Ang tanging iniisip mo ay yung ngayon. Sana naman kahit minsan ay bigyan mo ako ng pagkakataong ipaliwanag sa iyo ang punto ko at buksan mo ang isip mo para maintindihan lahat.”
“Simple lang naman ito di ba? Kailangan pa ba ng mahabang explanation ito. Ikakasal ka, tatalikuran mo lahat pati mga pangako mo sa akin. Ibig sabihin wala na na akong aasahan. Tapos na lahat…dahil nga ikakasal ka na. May mahirap bang itindindihin do’n?”
“Oo, ikakasal ako ngayon pero naisip mo ba kung ano ang mayroon tayo bukas? Kung ano ang mangyayari sa susunod na taon? Tanungin mo ako kung bakit ako ikakasal? Kung ano ang dahilan? Lahat ng iyon maayos kong ikinuwento at ipinaliwanag kay tito mo. Bakit hindi siya ang tanungin mo dahil siya ang nakinig sa akin ng walang panghuhusga. Kasi ikaw hindi ka marunong makinig. Mas inuuna mo lagi ang galit mo. Sarado ang utak mo pagdating sa mga paliwanag ko.”
Gusto kong makinig. Gusto ko siyang unawain ngunit binigla nila ako. Hindi ko kayang tanggapin ang lahat ng ganun-ganon lang. Paano ko tatanggapin ang isang bagay na hindi ko maintindihan? Paano ko maintindihan ang isang bagay na hindi ko matatanggap?
“Umalis ka na. Hindi ko na kailangan ang paliwanag mo. Ikakasal ka na, ibig sabihin tapos na tayo. Mabuti naman at mas maaga kong nalaman ito. Tito ko pa talaga napili mo para magkasal sa inyo ‘no. Kailangan pa talagang ipakita mo sa akin ang lahat. Anong ginawa ko sa’yo para saktan mo ako ng ganito? Anong karapatan mong pahirapan ang kalooban ko ng ganito? Di ka na nahiya.”
“Sinadya kong siya ang magkasal sa amin dahil ayaw kong ilihim sa iyo ang lahat. Gusto kong masaksihan mo para mas madali mong maintindihan ang gagawin kong ito.”
“Ibang klase ka din ano? Gusto mong saksihan ko ang pag-aasawa mo? Ganun ba ako kamanhid sa tingin mo o ganun ka lang kagarapal para ipakita pa sa akin ang kawalang-hiyaan mo?”
“Rhon, baby, please?”
“Huwag mo akong tawaging baby. Tapos na tayo at huwag na huwag ka ng magpapakita pa sa akin. Puwede ka ng lumabas.”
Sakto namang may kumakatok na sa pintuan.
“Pagkatapos ng kasal, ipapaliwanag ko sa iyo ang lahat. Alam ko, maiintindihan mo ako.”
“Hindi na ako interesado pa. Magpapari na ako. Buo na ang desisyon ko, magpapari na ako. Huwag ka ng mag-aksaya pa ng panahon na kausapin ako dahil wala na din patutunguhan ang lahat.”
“Please huwag mong gawin 'yan. Lalo mong pinapalala ang sitwasyon natin.” Pagsusumamo niya. Hinawakan niya ang kamay ko. Mabilis kong tinanggal iyon.
“Kapal mong sabihan akong pinapalala ko ang sitwasyon. Sa tingin mo may lalala pa ba sa ginawa mong pagpapakasal?”
“Makinig ka sa akin…” pagsisimula pa lang niya ngunit makulit na ang inutusang tumawag sa kaniya para sa pagsisimula ng kasal.
“Kailangan mo ng umalis. Kahit anong paliwanag mo pa, hindi ko maiintindihan. Buo na din ang desisyon ko. Umalis ka na!” humupa na ang iyak ko. Galit! Tama, galit ang bumubuo sa puso ko.
“Magpapaliwanag ako. Tandaan mo, hindi pa tayo tapos. Babalikan kita. Maghintay ka lang. Babalikan kita.” buo ang loob niyang sinabi sa akin. Titig na titig siya sa aking mga mata. “Walang nagbago sa pangako ko sa iyo. Buong-buo parin iyon. Ipangako mo, hintayin mo ako.”
“In your dreams! Makakaalis ka na!”
Umalis siyang may namumuong luha sa mga mata. Alam kong madami pa dapat siyang gustong sabihin ngunit minamadali na siya ng lalaking sumundo sa kanya sa labas ng kotse. Kahit gaano pa kadami ang sasabihin, kahit pa maghapon siyang magpaliwanag, hindi na uubra sa tulad kong umasa, naghintay at nabigo. Hindi na ako tumulong pa kay tito. Hindi ko kayaning panoorin ang mahal kong ikakasal sa iba. Hindi ko kayang makita siyang nangangako sa harap ng Diyos na tanging kamatayan ang magpapahiwalay sa kanila. Kahit pa siguro gaano katigas ang isang tao ay hindi niya kayaning makita na hahalik ang mahal niya sa iba.
Parang pakiramdam ko sa sandaling iyon ay naputol ang daang tinatahak ko at naiwan akong mag-isa. Hindi ko na alam kung alin daan pa ang tatahakin ko. Hindi ako puwedeng bumalik at sumuko, kailangan may daan parin akong susundan at tatahakin. Kailangan ko paring may mapupuntahan.
Umuwi akong namumugto ang aking mga mata. Bago ako nakaakyat sa aking kuwarto ay nakasalubong ako ni Mama sa hagdanan.
“Umiyak ka anak? Anong nangyari sa iyo?” salubong ni Mama sa akin at wala akong maisip na isagot. Para ngang lalo akong naiyak sa kaniyang tanong dahil ramdam ko na puno ng pagtataka at pang-unawa ang tinuran niyang iyon.
“Wala po ‘ma. Napuwing lang ako.”
“Sa dalawang mata?”
Alam kong hindi siya maniniwala. Sinundan niya ako hanggang sa kuwarto ngunit mabilis kong isinara. Kumatok siya.
“Ma, we’ll talk later po. Huwag po muna ngayon please. Gusto ko ho munang mapag-isa.”
“Okey anak. Nandito lang ako ha. Ayusin mo ang sarili mo.”
Nang alam kong nakaalis na si Mama sa harap ng pintuan ng kuwarto ko ay kinuha ko ang mga litrato at mga sulat ni Aris sa akin. Pinunit ko iyon ng pinunit hanggang sa pinakamaliit na piraso. Kasabay ng pagtapon ko sa mga iyon sa basurahan ay ang pagkamuhi sa kaniyang mga pangakong pinaghawakan ko at pinagkatiwalaan ng ilang taon.
Ilang oras pa ay dumating si Tito sa bahay. Agad niya akong hinanap. Nakahinga ng maluwag si Mama dahil siya din ay naguguluhan sa nangyayari sa akin. Pabalik-balik sa kuwarto ko. Tanong ng tanong kung bakit ako umiiyak. Parang gusto niya akong damayan ngunit hindi niya alam sa kung anong kadahilanan. Nagtanong na siya ng ilang beses ngunit hindi ko siya sinagot. Walang kahit anong maibigay kong dahilan. Nakahiga lang ako sa kama ko. Umiiyak, humahagulgol minsan ay natutulala.
“Puwede ba tayong mag-usap nang tayo lang dalawa anak?” tanong ni tito. Tumingin siya kay Mama na nakikinig.
Parang nakahalata din si Mama na hindi muna siya kailangan doon kaya walang imik siyang umalis at sinara ang pintuan ng kuwarto.
“Kumusta ang pakiramdam mo, okey ka lang ba?”
Tumingin ako kay tito. Gusto kong timbangin kung kailangan ko na bang mag-open sa kaniya. Kung maiintindihan ba niya ang pinagdadaanan ko.
“Alam mo na ba lahat ang tungkol sa amin ni Aris tito?”
“Alam ko na lahat. Hinihintay ko lang na ikaw ang magkuwento sa akin. Lahat alam ko walang nilihim si Aris sa akin. Kahit no’ng nagbibinata pa lang kayo. Naramdaman ko na lahat.”
“Bakit hindi mo kami sinuway? Bakit hinayaan mo kami?”
“Ayaw kong husgahan kayo. Pari ako pero wala akong karapatang husgahan ang kahit sino. Kahit pamangkin kita. Gusto kong panghimasukan ang buhay mo pero anong karapatan kong pangunahan ka kung ikaw mismo ay hindi nagsasabi sa akin. Katulad ng Diyos, alam niyang mali at nagkakasala tayo sa ating mga ginagawa ngunit binibigyan niya tayo ng kalayaang gawin ang gusto nating gawin at handang umalalay at magpatawad sa tuwing mauntog tayo at maisip nating humingi sa kaniya ng tulong at tawad. Ngunit sana anak, huwag mong sayangin ang buhay mo dahil nasaktan ka.”
“Ansakit-sakit po kasi tito.”
“Alam ko. Pero kung makinig ka sa kaniyang sinasabi, hindi ganyan kasakit iyang nararamdaman mo ngayon.”
“Please lang tito. Gusto ko nang makalimot. Tulungan mo na lang akong lumimot. Siguro parusa na ito ng Diyos dahil sa kasalanang ginagawa namin.”
Napabuntong hininga si Tito.
“Iyon ba ang gusto mo? Nandito ako anak hindi isang pari, nandito ako bilang tito mo. Gusto man kitang pangaralan tungkol sa kung ano ang katayuan namin sa ganiyang relasyon ngunit mas malaki ang tiwala ko sa iyong maayos mo ang buhay mo. Lahat tayo ay dumadaan sa mga ganiyang pagsubok. Hindi maramot ang Diyos anak. Humingi ka sa kaniya ng liwanag para lalo mong maintindihan ang iyong mga pinagdadaanan ngayon. Anong gusto mong mangyari ngayon?”
“Sa ngayon tito, iyon ang alam kong dapat at tama. Gusto kong kalimutan si Aris at magsimulang muli.”
“So, ayaw mong makinig sa gusto niyang ipaintindi sa’yo, anak?”
“Ayaw ko ho. Tama na ho. Gusto ko na magmove on. Niloko niya lang ako. Gusto ko ng harapin kung ano ang dapat. Gusto ko ng tuluyang maglingkod sa Diyos. Gusto ko pong magpari.”
“Huwag kang magpari ng dahil lang dito. Pangarap ko para sa iyo ‘yan. Lahat kami gusto naming magpari ka ngunit hindi din tama na gawin mo iyan para lang tumakas. Lalo na kapag andiyan ka na, mas magiging kumplikado na lahat. Kaya siguraduhin mo kung iyan ba talaga ang gusto mo.”
“Ito po ang desisyon ko. Buo na po iyon. Magpapari ako.”
“Mahal ka ni Aris anak. Alam kong masamang ibuyo kita sa ganitong relasyon at alam kong mariing tinututulan ng simbahan ang relasyon ninyo ngunit nakita ko ang tunay na pagmamahal kay Aris. Isang pagmamahal na mahirap sagupain. Noong una, hindi ako pumapayag sa ganitong relasyon ngunit ng marinig ko ang sa inyo, sinikap kong buksan ang aking kamalayan. Alin ba ang mas masama, ang manakit o ang mag-alaga? Ang magnakaw o ang magbigay ng tamang kalinga. Alin ba ang mas mainam, ang gumawa ng mabuti sa kapwa o ang pumatay, ang magmahal sa kapareho ng kasarian o ang magkaroon ng kabit o ang manakit ng asawa. Kasalanan na kung kasalanan ang pinasok ninyo ngunit kung sa tingin ninyo ay gumagawa kayo ng tama at hindi kayo nakakasakit sa kapwa ay maiintindihan ko ang pinili ninyong buhay.”
“Tama na tito. Wala ng kinabukasan ang lahat sa amin.”
“Totoo nga palang ayaw mong makinig sa kaniya.”
“Ikinasal na siya tito. Wala ng paliwanag pa dun. Ayaw ko ng pag-usapan pa ang tungkol sa kaniya. Tama na po. Tulungan niyo na lamang akong tahakin ang tamang daan.”
“Okey. Sabi mo e. Bahala ka. Umayos ka. Kung gusto mo ng ganyang buhay, simulan mo ng umayos ngayon at huwag kang magbigay ng kahit anong signs kay Papa mo tungkol sa inyo ni Aris dahil alam kong mahirap niyang intindihin ‘yun.”
“Tito, salamat. Maraming salamat sa pang-unawa.”
“Vocation ko iyan anak. Kung sa iba kaya kong intindihin ang mga nagagawa nilang kasalanan at pagkakamali, ikaw pa kayang tinuring ko ng anak?”
Niyakap ako ng mahigpit ni tito. Isang yakap na nagpagaan sa pakiramdam ko ngunit alam kong matatagalan pa bago tuluyang humupa ang sakit na nilikha ni Aris. Alam kong hindi ko siya makakalimutan kahit kailan ngunit alam ko ding nakakagamot ang paglipas ng panahon. Hindi man ngayon pero sa susunod na mga taon.
Kinagabihan ay dumating si Aris. Isang kaguluhan ang nangyari. Gulong hindi lamang siya at ako ang kasangkot kundi ng buo kong pamilya. Gulong nagpatindi sa lahat ng pangyayari.
ABANGAN..
